Της Κατερίνας Γαργανουράκη – Λαζανάκη
Ο Παπα Μανόλης μας, με τη μεγάλη καρδιά, τη γεμάτη αγάπη που μας τη μοίραζες απλόχερα…
Πάντα κοντά μας σε οτι κάναμε, σε οτι περνούσαμε.
Στα δύσκολα μας ήσουν εκεί…
Έτρεχαν τα μάτια σου τότε…
Κοβόταν η φωνή σου, αλλά εσύ συνόδευες το Μιχαλιό μας…
Εσύ έκανες και την πρώτη λειτουργία στην εκκλησία μας, το Μιχαήλ Αρχάγγελο…
Κι εκεί ψηλά που πήγες τώρα, εύχομαι να είστε παρέα…
Τι χαρά! θα έχετε με όλους εκεί πάνω..!!
Κάθε χρόνο το Πάσχα, την Μεγαλοβδομάδα οι προετοιμασίες…
Στη μικρή εκκλησία της Ευαγγελίστριας.
Μαζευόμασταν νωρίς πριν τον Εσπερινό…
Να κάνουμε πρόβες για τα εγκώμια…
Όλα τα κορίτσια του χωριού, μικρά και μεγάλα.
Και ο αγαπημένος σου Λευτέρης, που τώρα θα τον δεις κι αυτόν….
Ερχόσουν για την λειτουργία και πάντα ρωτούσες: “Πώς πάμε Λευτέρη; Κατερίνα τα κορίτσια; Είμαι σίγουρος πως θα τα πάτε τέλεια και φέτος”.
Και κάθε βράδυ ερχόμασταν όλοι να απολαύσουμε τη λειτουργία, να τη ζήσουμε…
Και την Μεγάλη Πέμπτη μετά την λειτουργία καθόμασταν όλα τα κορίτσια και στολίζαμε τον Επιτάφιο…
Με εσένα κοντά μας να επιβλέπεις και να καμαρώνεις, να μας επαινείς: “Μπράβο σας κορίτσια.. Πολύ όμορφο τον κάνατε πάλι… Κάθε χρόνο και ομορφότερο” μας έλεγες!
Τώρα που έφυγες για την επουράνια ζωή, ποιος θα μας επιβλέπει; ποιος θα μας λέει
μπράβο; και θα μας παρασύρει με αυτή την μοναδική σου φωνήματα στα μηνύματα της Θειας Λειτουργίας;
Θα μας λείψεις πολύ…
Η ηρεμία σου, το ήθος, η φωνή σου…
Αυτή η υπέροχη φωνή που μας έκανε να δακρύζουμε και γεμάτοι κατάνυξη…
Θα είσαι πάντα στην καρδιά μας, να μας τους χαιρετάς τους ανθρώπους μας εκεί ψηλά και να τους προσέχεις όπως τους πρόσεχες κι εδώ…
