Γράφει ο Αντώνης Κουκλινός
Με αφορμή ένα μήνυμα που έλαβα χτες από το διαδικτυακό φίλο Γιώργη Πρωτογεράκη, θα αναφερθώ σήμερα σ’ ένα υπέροχο άνθρωπο, φίλο και παλιό συνάδελφο το Νίκο Ραφτάκη…(παλιός λυράρης) από τις Μάκρες Μεσσαράς.
Το μήνυμα που έλαβα έλεγε….
Κύριε Αντώνη καλησπέρα σας..
Βρέθηκα πριν λίγες μέρες σε μια παρέα στο Ηράκλειο .
Η ώρα περνούσε ευχάριστα και κάποια στιγμή με πλησιάζει ενας γεροντάκος..
-Κουμπάρε μου λέει απο πού σαι;;;
Πιάσαμε την κουβέντα και οταν του ανάφερα οτι το χωριό της μητέρας μου ειναι οι Λούρες λίγο πριν το Ασημι πεταχτηκε απάνω.. μου λεει…
-Ο Κουκλινος ο Κουκλινος…!!! απο κει δεν ειναι ο Κουκλινος;;;
-Ναι του λέω απο κει είναι…
Άρχισε να κλαίει σαν το κοπέλι..
Τον κοίταγα σαστισμένα αμίλητος…
Μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Grahman (Τα δάκρυα που χύνεις για τον εαυτό σου ειναι δάκρυα αδυναμίας τα δάκρυα που χύνεις για τους άλλους ειναι δάκρυα δύναμης)
Πόσο δυνατός μου φαινόταν αυτός ο γεροντάκος ….
Μου μίλαγε για τις ωραίες στιγμές που περάσατε μαζί ειναι αυτες οι στιγμες οι φευγαλέες που θελεις να τις κρατησεις αλλα δεν μπορεις..
Μου ειπε οτι παιζει λύρα και παίζατε μαζι στην Κω…
Δυστυχως δεν συγκρατησα το ονομα του…Μου ειπε οτι ειχε χάσει και ενα παιδί.. Η ώρα ειχε πια περασει και φευγοντας μου υπενθύμισε να μην ξεχάσω……. τα χαιρετισματα μου λεει του Κουκλινου.. Σας στελνω λοιπον τα χαιρετισματα του απόψε οπως του ειχα υποσχεθεί….
……………………………………………………………………..
Θέλω να σας πω ότι η συγκίνησή μου για αυτό τον άνθρωπο είναι πραγματικά μεγάλη.
Έχουμε ζήσει τις καλές εποχές της παρέας και του γλεντιού.
Στη Κρήτη αλλά και εκτός Κρήτης πήγαμε στη Κω με το Νικόλα κάπου στο 1981.
Όμως θα αναφερθώ σε κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ.
Το 1980 παίζαμε κάθε βράδυ στο κέντρο ‘’μπαξές’’ στου Κοκκίνη το Χάνι στο Ηράκλειο.
Καλοκαίρι…. Ένα βράδυ μετά που τέλειωσε το γλέντι πήρε του αφεντικού μας του Γιώργη Συντιχάκη ο γιός τη μηχανή να γυρίσει στο Ηράκλειο και δυστυχώς στην Αλικαρνασσό έπεσε πάνω σ’ ένα δέντρο και έχασε τη ζωή του.
Το χτύπημα της μοίρας ήταν τόσο μεγάλο που παράτησε το μαγαζί ο πατέρας στο έλεός του.
Τότε πήραμε μια πρωτοβουλία εμείς οι μουσικοί και ζητήσαμε από τους μαγείρους και κάποιους φίλους να στηρίξουμε την επιχείρηση να μην κλείσει και καταστραφεί οικονομικά ο φίλος μας ο Συντιχάκης με το κακό που τον βρήκε.
Αυτός ο γεροντάκος που βλέπετε ο Νίκος ο Ραφτάκης καθώς και ο Μανώλης Γιανναδάκης χωρίς δεύτερη κουβέντα δεχτήκανε μαζί μ’ εμένα και τους υπόλοιπους να δουλέψουμε όλη τη σεζόν και το Χειμώνα χωρίς να πληρωθούμε από το μαγαζί.
Πραγματικά ορχήστρα, γκαρσόνια, μάγειρας, και αρκετοί φίλοι βάλαμε τα δυνατά μας και στηρίξαμε για ενιά μήνες (χωρίς αμοιβή) το κέντρο Μπαξές.
Έτσι καταφέραμε να σώσουμε την επειχήρηση και μετά από ένα χρόνο να επανέλθει ο Γιώργης ο Συντιχάκης πίσω στη δουλειά του, χωρίς να χάσει το μαγαζί του.
Ήθελα να το μοιραστώ αυτό μαζί σας και να πω…
Το να εξιστορείς αληθινά συμβάντα και να μοιράζεσαι τις εμπειρίες της ζωής σου, με αιτία ένα χαιρετισμό ενός ανθρώπου πονεμένου, από τη ζωή, που τον αδίκησε, γιατί κ αυτός (ο Νίκος Ραπτάκης) αργότερα έχασε το γιό ντου και τη γυναίκα ντου, είναι χρέος να μάθει ο κόσμος, πως οι δυνατές φιλίες είναι στυλοβάτης στη ζωή μας.
Τέλος θα πω….
Ένας άνθρωπος εξέφρασε δακρυσμένος την αγάπη του στο πρόσωπό μου, αξία ανεκτίμητη…
Τηλεφωνιόμαστε βέβαια ταχτικά….
Γιατί τα χρόνια πέρασαν αλλά η αγάπη… το συναίσθημα… δεν έλειψε ούτε μνιά μέρα από μέσα μας..!
Φίλε Νίκο Ραφτάκη…
Εύχομαι η Παναγιά να σε βλέπει όπου και νάσαι και να ξέρεις πως στη καρδιά μου η θέση σου παραμένει αμάλαγη γιατί αμάλαγη είναι και θα είναι για πάντα η φιλιά μας.
Δευτερογούλης του δεκαενιά…αντώνης κουκλινός.
