Κείμενο – Φωτογραφία: Γιώργος Μαμάκης
Όσο ψηλότερη και πιο δύσκολη είναι η κορυφή, τόσο περισσότερους φίλους συναντάς στις πλαγιές της, σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν βρίσκεται.
Άλλωστε, όσο υπάρχουν βουνά, θα υπάρχουν ίχνη στις πλαγιές τους, θα υπάρχουν νότες στις κορυφές …
Αυτός είναι ο νόμος της πάλης ενός ανθρώπου με τα βουνά.
Και στη ζωή του καθενός, αργά ή γρήγορα, έρχεται μια στιγμή που πρέπει να συναντήσει τη φύση πρόσωπο με πρόσωπο και να νιώσει ότι ο άνθρωπος, έστω και σε μικρό αριθμό, είναι πιο δυνατός από αυτήν.
Η ανθρωπότητα υπάρχει εδώ και είκοσι χιλιάδες γενιές, εκ των οποίων οι δεκαεννιά χιλιάδες οκτακόσιες γενιές -ενενήντα εννέα τοις εκατό- έχουν παλέψει με τη φύση χωρίς τη βοήθεια του ηλεκτρισμού, των μηχανών και της επιστήμης.
Στις σημερινές γενιές, υπάρχει ακόμα μια αξιοπρεπής ποσότητα ενοχλητικού αίματος προγόνων.
Η λέξη «άθλος» σημαίνει μια ενέργεια που δεν δίνεται σε όλους.
Αλλά όσοι πάνε στα βουνά, κατά κανόνα, δεν σκέφτονται το κατόρθωμα, ονειρεύονται μόνο να απολαύσουν το απαράμιλλο συναίσθημα των πρωτοπόρων, θέλουν να δουν ολόκληρες χώρες να βρίσκονται στα πόδια τους κάτω από τα σύννεφα, έτσι ώστε η σκιά από τα χέρια τους να απλώνεται εκατοντάδες χιλιόμετρα και ο γαλανός ουρανός είναι προς το μέρος τους, λίγο πιο κοντά από τους άλλους ανθρώπους…
