Πρωτόπιασα λύρα στα 12 και στα 15, έκανα διασκεδάσεις.
Μετά έπεσα στο επάγγελμα.
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Σταύρος Ξαρχάκος με βοήθησαν να βρω κουράγιο στην αρχή, που ήρθα στην Αθήνα.
Βέβαια, εμένα, δε με πήραν να με κάνουν τραγουδιστή.
Ήμουν.
Μου έδωσαν δουλειά.
Με αξιοποίησαν.
Μου κάνανε καλό
αλλά νομίζω ότι κι εγώ έχω προσφέρει.
Μου αρέσει η δουλειά.
Είμαι επαγγελματίας.
Όλα μπορώ να τα τραγουδήσω.
Στην Κρήτη, όταν χρειαζόταν, έλεγα και ξένα τραγούδια.
Θυμάμαι μια φορά, τραγούδαγα κι έπαιζα λύρα σ’ ένα κρητικό μαγαζί.
Τότε είχα κάνει επιτυχίες που αγαπιόταν, όχι μόνο στην Κρήτη.
Μου έστειλαν γράμμα από την Ε.Ρ.Τ, να πάω να κάνω εκπομπή στο ραδιόφωνο.
Πήγα.
Εκεί βρήκα τον μουσικολόγο και ερευνητή της ελληνικής μουσικής παράδοσης, Σίμων Καρά.
– Τι θα πεις; με ρώτησε.
– Την Ανυφαντού, του απάντησα.
– Αυτός ο δίσκος είναι για να τον βάζεις να γελάς.
Εγώ έμεινα.
Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που κρατά τη Δημοτική Μουσική στα χέρια του.
Το τραγούδι που ο Καράς έβρισκε ότι είναι για γέλια, ο Σταύρος Ξαρχάκος και ο Γιάννης Μαρκόπουλος έλεγαν πως είναι ένα από τα καλύτερα κρητικά τραγούδια.
– Να πω ”Τον Αντριωμένο μην τον κλαις;”
– Όχι, δεν το τραγουδάς καλά.
Μάζεψα τα όργανά μου, κι έφυγα.
Έπαθα σοκ.
Κλονίστηκα.
Απογοητεύτηκα.
Όσο για τις εταιρείες, τον τραγουδιστή τον έχουν για να τον εκμεταλλεύονται.
Για να τον ξεζουμίζουν.
Θέλω να τραγουδήσω κι άλλα καλά τραγούδια με καλό στίχο και καλούς συνθέτες και μετά, να πάω στην Κρήτη.
Να τακτοποιηθώ.
Να στεριώσω δηλαδή όπως ήμουν.
Είμαι πολύ πικραμένος.
Αν δεν είχα την αγάπη του κόσμου, θα τα παρατούσα και θα έφευγα.
Θα πήγαινα στο χωριό μου.
Στην ησυχία μου.
Ήμουν μια χαρά εκεί.
Καθόλου δε μ’ αρέσει η ζωή της πρωτεύουσας αλλά είμαι ευχαριστημένος
από την αγάπη που μου έχει ο κόσμος.
Αυτό με συγκινεί πολύ.
Συγκινούμαι εύκολα.
Κλαίω όταν μ’ αρέσει κάτι.
Κλαίω και για στεναχώρια.
Οι άντρες κλαίνε.
Με τρομάζει η κακία.
Με φοβίζει στην καρδιά του ανθρώπου η βρωμιά, και στην καρδιά του τόπου η διχόνοια.
Πρέπει να μονιάσουμε για να πάει μπροστά τούτος ο τόπος.
Δεν είναι καλό κάτι;
Να το σβήσουμε όλοι μαζί.
Είναι; Να το υποστηρίξουμε όλοι μαζί.
Ο άνθρωπος
πρέπει να ελπίζει πως κάποτε, θα αλλάξουν τα πράγματα και να αγωνιστεί γι’ αυτό.
Είμαι αισιόδοξος.
Νίκος Ξυλούρης
Σαν χθες, πριν 40 χρόνια, έφυγε από τη ζωή.
Πηγή: Πρόσωπα
