Γράφει ο Μιχάλης Ανδριανάκης (+ 2024)
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ……
….καθηγητής (ομότιμος πια) Πανεπιστημίου, ή ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας ο μικρός με το καθάριο βλέμμα και τη θέληση αποτυπωμένη στο πρόσωπό του στη φωτογραφία του Δημήτρη Χαρισιάδη.
Μια φωτογραφία οικεία σε όσους από εμάς ζήσαμε τη δύσκολη δεκαετία του 1950, τότε που οι γονείς ήθελαν να φύγουν τα παιδιά τους από τη δική τους μιζέρια, να κάνουν ο,τιδήποτε άλλο, να ζήσουν οπουδήποτε αλλού.
Τότε που τα δημοτικά σχολεία και τα γυμνάσια στις κωμοπόλεις ήταν γεμάτα από παιδιά.
Αυτά που έφευγαν στη συνέχεια σαν κυνηγημένα για σπουδές, με μύριες στερήσεις των γονιών τους, ή για οποιαδήποτε δουλειά στα αστικά κέντρα, ή και στο εξωτερικό.
Μια γενιά άξια, που έμαθε να ζει με τις στερήσεις, και που κατάφερε το ακατόρθωτο: Να ξαναστήσει αυτή τη ρημαγμένη χώρα στα πόδια της, μέχρι που η πολλή “ανάπτυξη” μας έφερε πίσω από εκεί που ξεκινήσαμε, αφού μυαλό δεν βάλαμε…
