Συχνά γυρίζαμε μαζί στην Αθήνα.
Καθόμασταν στο πίσω κάθισμα του λεωφορείου και διηγιόταν ο ένας στον άλλο την τελευταία του μουσική σύνθεση.
Με τη φαντασία μας μεταχειριζόμαστε μεγάλες ορχήστρες.
”Το θέμα το παίρνουν έξι τρομπόνια”, έλεγε αίφνης για κάποια φανταστική σύνθεση που ονειρευόταν εκείνο τον καιρό.
”Και ξαφνικά επεμβαίνουν τρεις άρπες…” και ούτω καθεξής.
Μετά το έργο του Αλέξη Δαμιανού ”Το καλοκαίρι θα θερίσουμε”, άρχισε να δουλεύει στο θέατρο.
Του άρεσε τόσο πολύ, που μια φορά, στο Περοκέ, τον είδα να παίζει κομπάρσος και να τρέχει στη σκηνή.
Το 1945 ακολούθησε τους ”Ενωμένους Καλλιτέχνες” στην τουρνέ τους, στην επαρχία.
Στη Λάρισα, ένα μεσημέρι, μπήκαν οι Σούρληδες στο θέατρο για να δείρουν τους κομμουνιστές καλλιτέχνες.
Δε βρήκαν όμως παρά μόνο τον Μάνο, που έπαιζε μόνος το πιάνο του.
Έφαγε και το μερίδιο των άλλων και του σπάσανε και τα δόντια.
Κείμενο: Μίκης Θεοδωράκης
Πηγή : Πρόσωπα
