Γιώργος Χαχλάκης , μία ιδιαίτερη και αγαπητή προσωπικότητα! Αντιδήμαρχος Παιδείας /Πολιτισμού και Κοινωνικής Αλληλεγγύης του Δήμου Κισσάμου, με καταγωγή από το Ασήμι του Δήμου Γόρτυνας, είναι ένας άνθρωπος θετικός, δραστήριος, δοτικός κινητικότατος, μα και ένας πολύ χαρισματικός καλλιτέχνης! Καθηγητής βυζαντινής και παραδοσιακής μουσικής, τραγουδάει , γράφει στίχους, μαντινάδες και ασχολείται με την ποίηση. Μας μιλάει για το πώς ξεκίνησε η αγάπη του για την τέχνη, τα παιδικά του χρόνια ,την σχέση του με το σχολείο και τον δάσκαλο, ο οποίος καλλιεργούσε αρνητικές συμπεριφορές απέναντι του ,επειδή μιλούσε με κρητική προφορά. Μας μιλάει ακόμη για την στήριξη που είχε από τους γονείς του στις επιλογές του , για την βαθιά πίστη του στον Θεό , την σύζυγο του και πολλά άλλα …
Τι σε έκανε να αγαπήσεις τη μουσική;
Τη μουσική την αγάπησα ακούγοντας παλιά λαϊκά τραγούδια. Ο πατέρας μου Γιάννης , έτυχε να έχει στο σπίτι κασέτες του αείμνηστου Στέλιου Καζαντζίδη, του Γαβαλά, του Μενιδιάτη και του Αγγελόπουλου. Είχα τη συνήθεια λοιπόν να παίρνω τις κασέτες αυτές, να τις βάζω στο κασετόφωνο και να κάθομαι με τις ώρες να ακούω αυτά τα υπέροχα τραγούδια. Πέρα από αυτό όμως οι γονείς μου συνήθιζαν να μου τραγουδάνε (και δυο ήταν καλλίφωνοι). Η μητέρα μου Δέσποινα, πολλά νησιώτικα, μια και έχει καταγωγή από Δωδεκάνησα (Καστελόριζο). Ο πατέρας μου τότε, θυμάμαι μου είχε μάθει ένα τραγούδι με τίτλο “το αηδονάκι το μικρό θέλω να το μερώσω”. Το παραδοσιακό αυτό τραγούδι ήταν το πρώτο το οποίο σαν παιδάκι της β’ δημοτικού το τραγούδησα μπροστά στους συμμαθητές μου όταν το ζήτησε η δασκάλα μου. Δεν πρόκειται να ξεχάσω πόσο πολύ άγχος και τρακ είχα εκείνη τη στιγμή και φυσικά τη θετική αντίδραση, τα μπράβο των συμμαθητών και της δασκάλας μου.
Από ποια ηλικία ξεκίνησες να ασχολείσαι;
Με τη μουσική λοιπόν ξεκίνησα να ασχολούμαι σε πολύ μικρή ηλικία. Όπως είπα και πριν από την β’ δημοτικού. Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε και η γιαγιά μου Βασιλική, η οποία κάθε καλοκαίρι με έπαιρνε μαζί της σε ένα πανέμορφο μέρος της νότιας Κρήτης (Ν. Ηρακλειου), πίσω από τα Αστερούσια Όρη, δίπλα στη θάλασσα, στο μοναστήρι της Παναγίας του Κουδουμά. Εκεί στο μοναστήρι της Παναγίας μας ήταν και η πρώτη φορά που έψαλα… Είπα το Πάτερ ημών..το Πιστεύω κτλ.. εκεί άρχισε να μου αρέσει πάρα πολύ, ακούγοντας τους καλλίφωνους μοναχούς , η Βυζαντινή – Εκκλησιαστική Μουσική.
Επίσης στο χωριό μου το Ασήμι Ηρακλείου, από όπου και είναι η καταγωγή μου, έτυχε να πηγαίνω στην εκκλησία και να ακούω τους καλλικέλαδους ψάλτες (Πατήρ Εμμανουήλ Δασκαλάκη….Κων/νο Δασκαλάκη..Μιχαήλ Δασκαλάκη…τους οφείλω πολλά!!!). Αυτό πραγματικά με έκανε να επιθυμώ να συνεχίσω σε αυτό το δρόμο της Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής. Εννοείται βέβαια ότι έκτος από αυτό, τραγουδούσα κάθε μέρα, λαϊκά, έντεχνα κτλ! Τέλος, στις γιορτές του σχολείου στο γυμνάσιο και το λύκειο τραγουδούσα σε αρκετές περιπτώσεις.
Εκτός από την μουσική, σου αρέσει να ασχολείσαι και με κάποια άλλη τέχνη;
Εκτός από τη μουσική μου αρέσει πάρα πολύ να γράφω ποιήματα και μαντινάδες.
Κάτι που κληρονόμησα σαν χάρισμα από την αείμνηστη προγιαγιά μου Δέσποινα και τον αείμνηστο παππού μου Γιώργο.
Ποια ήταν η σχέση σου με το σχολείο;
Τη σχέση μου με το σχολείο θα τη χαρακτήριζα επεισοδιακή και όμορφη. Σαν μαθητής ήμουν ήσυχος και κοινωνικός, είχα σεβασμό. Η αλήθεια είναι ότι δε διάβαζα πολύ ( έπαιζα … και ακόμα παίζω μπάσκετ φανατικά!!) αλλά είχα το καλό ότι πρόσεχα στην ταξη! Έχω όμορφες αναμνήσεις από συμμαθητές και δασκάλους, με μια παρένθεση στον Πειραιά (Ε’-Στ’ Δημοτικού) όπου και δεν έγινα αποδεκτός ποτέ 100% λόγω κρητικής καταγωγής… Λυπάμαι που έτυχα σε εκπαιδευτικό – αν ήθελε να λέγεται έτσι.. – που συστηματικά καλλιεργούσε αρνητικές συμπεριφορές απέναντι μου, επειδή μιλούσα με κρητική προφορά…Με αξίωσε ο Θεός να γίνω δάσκαλος, να αγαπώ και να μην ξεχωρίζω τους μαθητές μου…
Μεγάλη η ευθύνη του λειτουργήματος του εκπαιδευτικού, δύσκολο και συνάμα πανέμορφο!
