Γράφει ο Μιχάλης Στρατάκης*
Ο Μανώλας ήτανε, για τους Καστρινούς, ένας ολοζώντανος θρύλος, κάτι σαν τον Κούλε, σαν τα Λιοντάρια και σαν τη Χανιόπορτα.
Άθρωπος δεν υπήρχε που να μη γνωρίζει και να μην αγαπά αυτό το αρνεμένο θεριό, που ολημερίς έσερνε το καρότσι της χαμαλικής του στα σοκάκια του Μεγάλου Κάστρου, φορτωμένο με μυριόβαρα μπράτη, μαζί με τα δικά του βάσανα.
Χαμάλης μα περήφανος, φαμέγιος μα άρχοντας, βασανισμένος μα λεύτερος, φτωχός μα ψυχοπονιάρης κι Άθρωπος δίχως ψεγάδι.
Έχω γράψει στο παρελθόν κάμποσες αράδες για τούτον τον Άθρωπο, που ξακλουθά να κατοικοεδρεύει σε μια γωνίτσα της ψυχής όλων των Καστρινών που τονε γνώρισαν.
Σήμερα, θέλω να προστέσω λίγες ακόμη αράδες, μνημόσυνο στο ευωδιαστό πέρασμα του από τα παιδικάτα μου, γιατί ολοζώντανο τον είδα ομπρός μου, την ώρα που έγραφα μια ιστορία για έναν διακονιάρη στην Πλαθειά Στράτα.
Τον είδα ολοζώντανο τον Μανώλα, γιατί κι αυτός διακονιάρης ετέλεψε τη ζήση του, όταν η δύναμη του εξαφανίστηκε, το θεόρατο κορμί του εκύρτωσε κάτω από τα βάρυτα του χρόνου και των βασάνων και το καρότσι του εσάπιζε παραιτημένο σ’ ένα χωράφι, σαν και τον ίδιο.
Αναγκάστηκε να γενεί διακονιάρης για να ζήσει τα ύστερα χρόνια του.
Στην κεντρική αγορά του Ηρακλείου ετριγυρνούσε και η εικόνα του πράμα δεν εθύμιζε από τα πρότερα του.
Σκυφτός, αμίλητος, ρακένδυτος, έσερνε τα πόδια του καθημερνά, στα χνάρια των ζάλων του της προηγούμενης μέρας.
Οι Καστρινοί που τον γνωρίζανε τον βοηθούσανε, μα ίντα να κάνει μια βοήθεια σ’ έναν άθρωπο παραιτημένο.
Μια μέρα, κάπου στο Βαλιδέ Τζαμί, ο Μανώλας επαναλάμβανε τα ζάλα της διακονιάς του, όταν ένα τσιγγανάκι εβρέθηκε ομπρος του, από το πουθενά ερχομένο.
Τον έπιασε από το παντελόνι και άπλωσε το χεράκι του μουρμουρίζοντας «θείο…θείο…».
Ο Μανώλας εστάθηκε, έβαλε τη χέρα του στην τσέπη του, έβγαλε όσα κέρματα της ζητιανιάς είχε και τα ‘δωσε στο κοπέλι.
«Πάρε τα…δεν έχω άλλα…κι εγώ διακονιάρης είμαι» του ‘πε.
Και συνέχισε τα ζάλα της διακονικής του, προς το τέρμα και το τέλος.
* Ο Μιχάλης Στρατάκης είναι Δημοσιογράφος, από τις Γκαγκάλες της Μεσαράς
