Ο κύριος Λ. ήταν καθηγητής μου στο Λύκειο. Αρχές δεκαετίας του ’80. Ένα μικροκαμωμένο «ανθρωπάκι», με ευγενικούς τρόπους και σιγανή φωνή. Αλλά με σπινθηροβόλο βλέμμα και σατανικό χιούμορ. Πειραχτήρι κανονικό. Το μάθημά του ήταν ανορθόδοξο. Κάποιους καθηγητές τους φοβόμασταν να μη μας φωνάξουν, να μη μας τιμωρήσουν. Τον κύριο Λ. να μη μας πιάσει στο στόμα του. Ετοιμόλογος, έβγαζε διαρκώς παρατσούκλια κι έκανε ατελείωτες πλάκες. Κι εμείς βέβαια τον πειράζαμε αλλά τα σήκωνε τα πειράγματα. Εκτιμούσε το χιούμορ των μαθητών κι απεχθάνονταν τις βωμολοχίες. Δεν τον είχα ακούσει ποτέ να βρίζει αν και ήμασταν πολύ ζωηροί. Ήταν καλλιεργημένος άνθρωπος με ιδιαίτερα καλή γνώση της τοπικής ιστορίας. Ήταν ο αγαπημένος μου καθηγητής. Μόνο ένα πρόβλημα είχα. Ήταν δεξιός και με πείραζε ανελέητα που ήμουν κνίτης. Έλεγε ότι ήταν «αναρχοφιλελεύθερος» και συχνά καταφέρονταν κατά των κομμάτων, μη εξαιρούμενης της ΝΔ. Στη Γ’ Λυκείου μου είχε 19 στην Έκθεση αλλά μου έλεγε: «καλά γράφεις παιδί μου, αλλά αν πας και γράψεις αυτές τις κομμουνιστικές ανοησίες στις Πανελλήνιες φοβάμαι πως δε θα το εκτιμήσουν όπως εγώ».
Τον κύριο Λ. συνόδευε μια ιστορία που μας την είχαν πει παλιότεροι μαθητές και διασταύρωσα τα επόμενα χρόνια. Μια μέρα επισκέφθηκε την τάξη του ο επιθεωρητής. Ο κύριος Λ. δεν του ‘δωσε καμία σημασία. Δεν έκανε τα «προβλεπόμενα»: δηλαδή να κάνει προηγουμένως πρόβα το μάθημα που θα παραδώσει, να βάλει τους καλούς μαθητές να σηκώνουν χέρι και ν’ απαντούν, να απειλήσει τους «κακούς» να μην τολμήσουν» να μιλήσουν και του χαλάσουν την εικόνα κλπ. Μασκαραλίκια δηλαδή! Συνέχισε να κάνει το μάθημά του όπως συνήθιζε. Ούτε τότε σταμάτησε τις πλάκες και τα πειράγματα. Αν και οι μαθητές ήταν λίγο «κουμπωμένοι» με τον ανεπιθύμητο επισκέπτη στην τάξη τους. Ο επιθεωρητής δυσανασχετούσε και ίδρωνε, καθισμένος στα τελευταία θρανία. Κάποια στιγμή το κουδούνι χτύπησε. Οι μαθητές άρχισαν να αποχωρούν από την αίθουσα. Είχαν μείνει μέσα μόνο 2-3 αργοπορημένοι. Ο κύριος Λ. πήρε τη δερμάτινη τσαντούλα του και κινήθηκε προς την πόρτα αγνοώντας τον επιθεωρητή. Ο επιθεωρητής τρέχει, τον προλαβαίνει και με ύφος αυστηρό του λέει: «Κύριε Λ. να ξέρετε ότι δεν εγκρίνω τις μεθόδους σας!»
Το μικρό αυτό «ανθρωπάκι», με το τεράστιο παιδαγωγικό ανάστημα, τον κοίταξε με περιφρόνηση και του απάντησε:
“Στ’ α@χί@ια μου!”
Σιγά μην δεχτούμε να γυρίσουμε 41 χρόνια πίσω…
ΟΙ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ!
(Από τον αγαπημένο φίλο Γιάννη Κυριακάκη, πρόεδρο της ΕΛΜΕ Χανίων)
Πηγή: Δημήτρης Σταματάκης
