Του Μιχάλη Στρατάκη
Πάει και ο Κώστας Σημίτης.
Καλός, κακός, αυτός ήτανε.
Και γι’ αυτό που ήτανε, δυο φορές τον ψήφισε ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ, για να κυβερνήσει τη χώρα.
Δεν έφταιγε αυτός.
Αυτός, αυτός ήτανε.
Τόσος ήτανε.
Εκείνοι που τον μέτρησαν, τον ζύγισαν και τον εμπιστεύτηκαν, φταίγανε κατ’ ουσίαν.
Τέλος πάντων, κανένα νόημα δεν έχει να βλαστημάς κάποιον, μετά τον θάνατο του.
Αντίθετα, αν το κάνεις, γίνεσαι χειρότερος από εκείνους που έπρεπε να είχες πολεμήσει, όταν τον έβαζαν κορώνα στο κεφάλι της χώρας.
Τώρα, ο γέγονε γέγονε και τα γιγνόμενα ουκ απογίγνονται.
Για τα όσα έκαμε, που δεν έπρεπε να κάμει, και για τ’ άλλα, που δεν έκαμε ενώ θα ‘πρεπε να τα ‘χε καμωμένα, η Ιστορία θα τον κρίνει.
Και επειδή πιστεύω πως και η Ιστορία θεός είναι, προσωπικά δέομαι:
«…Παν αμάρτημα το παρ’ αυτού πραχθέν εν λόγω ή έργω ή διανοία, ως αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός, συγχώρησον ότι ουκ έστιν άνθρωπος, ος ζήσεται και ουχ αμαρτήσει…»
Κατά τα λοιπά, ο Κώστας Σημίτης δεν πέρασε απαρατήρητος.
Έκαμε πολλούς εχθρούς και πολλούς φίλους.
Τους δεύτερους εύκολα τους ξεχωρίζεις.
Είναι αυτοί που τον αγιοποιούν, και, τουλάχιστο, δεν είναι αχάριστοι.
Από εκεί που έπιναν νερό στ’ όνομα του, εξαιτίας του άρχισαν να πίνουν σαμπάνια.
Οι πρώτοι, είναι αυτοί που πληρώνουν τις σαμπάνιες.
Όσο για τούτη την έρμη χώρα, «…τση κακομοίρας το κερί, κι αν άψει, ξανασβήνει…».
Πηγή: Stratakis Mixalis
