Η επικαιρότητα έχει ευαισθητοποιήσει τους εκπαιδευτικούς και προς μεγάλη μου χαρά μαθαίνω για συζητήσεις και ενημερώσεις που γίνονται σε κάποια σχολεία σχετικά με το θέμα του εκφοβισμού, αλλά και τους κινδύνους του διαδικτύου.
Στο δημόσιο σχολείο που πηγαίνει η κόρη μου ασχολούνται και με τα δύο θέματα κάθε χρόνο και όχι μόνο μια φορά.
Όλη την προηγούμενη εβδομάδα είχαν δράσεις μέσα από τις οποίες περνούσαν τα μηνύματα της σημασίας της ύπαρξης σεβασμού στην ομάδα, της συνεργασίας, της αλληλοστήριξης και των κακών συνεπειών του εκφοβισμού, ενώ συζήτησαν για την επικινδυνότητα της απρόσεκτης χρήσης του διαδικτύου και της ανάγκης να ακολουθούν κανόνες έτσι ώστε να μην εκτεθούν σε πραγματικό κίνδυνο.
Από όσα μου διηγήθηκε η μικρή, το κομμάτι εκείνο που προσωπικά μου άρεσε περισσότερο ήταν αυτό που η δασκάλα τους κάλεσε να μοιραστούν τις προσωπικές τους εμπειρίες, κυρίως σχολικού εκφοβισμού χωρίς να κατονομάζουν τους θύτες.
Θα ξεκινήσω με τη δυσάρεστη παρατήρηση, ότι από όλα τα παιδιά της τάξης μόνο 2-3 ήταν αυτά που δεν μοιράστηκαν κάποια τέτοια εμπειρία. Ανάμεσά τους ένας από τους “νταήδες” της τάξης. Εύχομαι από καρδιάς έστω αυτή η μειοψηφία να είναι η τυχερή που δεν θα έχει τέτοια βιώματα και όχι απλά να επέλεξε να μην μιλήσει.
Με πληγώνει που σχεδόν όλα τα παιδιά της τάξης κάποια στιγμή στη μέχρι τώρα ζωή τους είχαν ένα τουλάχιστον περιστατικό σχολικού εκφοβισμού.
“Με είπαν χοντρή, με κορόιδευαν για τα σιδεράκια μου, με έσπρωχναν για να πέφτω και να γελούν…”
Είναι επιγραμματικά μερικά από αυτά που μου μετέφερε η κόρη μου από τη συζήτηση.
Σε αυτή την κουβέντα, πήρε και εκείνη το λόγο και διηγήθηκε το περιστατικό που την είχε ταράξει μόλις λίγους μήνες πριν. Δεν ανέφερε όνομα.
Όταν βγήκαν διάλειμμα, το κοριτσάκι που της είχε φερθεί άσχημα και είχε προσπαθήσει να μειώσει την ίδια και τους φίλους της, την πλησίασε της είπε ότι δεν είχε καταλάβει πόσο την είχε πληγώσει και της ζήτησε συγγνώμη.
Της είπε ότι δεν θα της ξαναμιλήσει έτσι και ζήτησε συγγνώμη και από τους φίλους της.
Η χαρά της μικρής μου ήταν τεράστια γιατί η συμμαθήτριά της κατάλαβε έστω και αργότερα το λάθος της.
Επειδή η κόρη μου δεν την είχε απομονώσει μετά το άσχημο περιστατικό και μετά από λίγες μέρες συνέχισε να παίζει μαζί της, είμαι σίγουρη ότι θα έπαιξε το ρόλο του και θα έκανε τη μικρή θύτη να νιώσει άσχημα για τη συμπεριφορά της.
Σαφέστατα οι λόγοι που δημιουργούν αυτές τις συμπεριφορές είναι πολύ βαθύτεροι, αλλά θέλω να σταθώ και να αξιολογήσω τα θετικά:
* Πρώτα πρώτα την κίνηση της δασκάλας, να ξεκινήσει μια τέτοια όμορφη συζήτηση. Ίσως ήταν γραμμή/εντολή από το Υπουργείο- δεν ξέρω- αλλά εμένα με νοιάζει ότι ασχολήθηκε και όχι διεκπεραιωτικά. Θεωρώ πως η παρουσία της και το γεγονός ότι προφανώς έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των παιδιών, τα βοήθησε να μιλήσουν και να βγάλουν από μέσα τους τα συγκεκριμένα περιστατικά και τα συναισθήματά τους. Η δασκάλα δημιούργησε ευκαιρία έκφρασης και πέρασε μηνύματα μια στιγμή που προφανώς ήταν πολύ δεκτικά για να την ακούσουν. Η ίδια είχε την ευκαιρία να μάθει για συμπεριφορές και “τραύματα” που ίσως έμεναν κρυφά.
* Καμάρωσα τη δύναμη της κόρης μου, που βγήκε και μίλησε για αυτό που είχε ζήσει χωρίς να φοβηθεί το άλλο κοριτσάκι. Σκεφτείτε. Θα μπορούσε να φοβηθεί ότι το άλλο παιδί θα αντιδράσει άσχημα και θα στραφεί επιθετικά εναντίον της κάποια άλλη στιγμή. Δεν είναι πάντα εύκολο για ένα παιδί να συνειδητοποιήσει το λάθος του και να ζητήσει συγγνώμη. Κι όμως στάθηκε με ηρεμία και διηγήθηκε το περιστατικό, λέγοντας πώς είχε νιώσει.
* Σημαντικό και ίσως τη μέγιστη αξία έχει το γεγονός, ότι η μικρή θύτης μέσα από τη διαδικασία της συζήτησης, αισθάνθηκε τί είχε προκαλέσει, ενεργοποιήθηκε η συνείδησή της. Καταλαβαίνω ότι οι λόγοι που ωθούν ένα παιδί σε μια τέτοια άσχημη συμπεριφορά εναντίον των συμμαθητών του είναι πολύ πιο πολύπλοκoι και πιο βαθύτερoι, αλλά αφήστε με να ελπίζω ότι ακόμη κι αυτή η μικρή μεταμέλεια μπορεί να φέρει θετικές διεργασίες στο μυαλό και την ψυχή του.
Για άλλη μία φορά χάρηκα πολύ, γιατί ένιωσα ότι η εκπαιδευτικός ανέβασε ένα σκαλοπάτι παραπάνω και το δικό μου παιδί και τα υπόλοιπα.
Είμαι σίγουρη ότι δεν θα λέμε και πολύ διαφορετικά πράγματα και εμείς στο σπίτι, όμως αλλιώς ακούγονται από το στόμα της δασκάλας κι αλλιώς από το στόμα των γονιών.
Νομίζω ότι όταν αυτά που λέμε εμείς οι γονείς επαναλαμβάνονται στο σχολείο, είναι λες και επικυρώνονται.
Νιώθουν υπερήφανα επιβεβαιώνοντας ότι οι γονείς τους ξέρουν τα ίδια πράγματα με το δάσκαλό τους και αισθάνομαι ότι επανέρχονται σε συζητήσεις μαζί μας πολύ πιο πρόθυμα και “ανοιχτά”.
Ναι, όλα αυτά τα λέω από προσωπική εμπειρία και ως μαμά αλλά και ως μικρή κόρη, που ήμουν.
Νιώθω ευγνώμων για όλους αυτούς τους εκπαιδευτικούς που δεν μένουν στην εκμάθηση στείρας γνώσης, αλλά προχωρούν παραπέρα και γίνονται οι καλύτεροι συνεργάτες μας.
Και είναι υπέροχη η αίσθηση να νιώθεις ότι εμπιστεύεσαι το παιδί σου σε άλλα χέρια και εκείνο να επιστρέφει καλύτερος άνθρωπος, διψώντας να κάνετε κουβέντες ζωής.
Ευχαριστώ, δασκάλα!
Ευχαριστώ, δάσκαλε!
Από το kidscloud.gr
