Της Σοφίας Φιλιππίδου
Θυμάμαι πως όταν στις αρχές του ’90 μετακόμισα από το σπίτι των εκατό είκοσι τετραγωνικών στο σπίτι των εξήντα, χάρισα τον τριθέσιο βελούδινο καναπέ και ένα βράδυ άφησα και τον διθέσιο στα σκουπίδια. Το μεγάλο καρυδένιο τραπέζι με τα λεονταρίσια πόδια που αγόρασα από τα παλιατζίδικα και έβαψα κόκκινο και πράσινο- το φύλαξα σε μια αποθήκη για τις καλύτερες μέρες και στο μικρό ρετιρέ, πήρα μονό το μπρούτζινο μου κρεβάτι – το άλλο το 2χ2 το πέταξα επίσης- τα βιβλία, μια πολυθρόνα ικεα, -που αμέσως κατέλαβε η γάτα- δυο συρταριέρες και ένα σιδερένιο ντουλάπι για τα ασπρόρουχα. Η σκέψη μας ήταν να συσπειρωθούμε για να δώσουμε την δική μας μάχη όπως εμείς μπορούμε.
Ήταν η εποχή που τα λεφτά στην Ελλάδα τρέχαν απο τα πατζάκια μας και οι αμοιβές στη τηλεόραση είχαν σπάσει τα κοντέρ αλλά και η εποχή που κόπηκα από σεναριογράφος κειμενογράφος σατιρικός συγγραφέας ως αιχμηρή και ακατανόητη απ όλες τις απόψεις.
Αγόρασα λοιπόν ένα καλό στρώμα και ανατομικά μαξιλάρια και φρόντισα να βάλω το κεφάλι μου προς την μεριά που βγαίνει ο ήλιος στον φωταγωγό.
Ο ήλιος βέβαια αργούσε να φανεί έχοντας να διασχίσει δρόμο μέσα από τα δορυφορικά πιάτα και τις κεραίες για να φτάσει στο μαξιλάρι μου στον πέμπτο όροφο.
Και χθες το βράδυ εδω στην Ιεράπετρα, στο πιο νότιο σημείο της Ευρώπης, όπου βρίσκομαι καλεσμένη στο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου ως μέλος της κριτικής επιτροπής, ο Νίκος Ασπραδάκης μέλος του ερασιτεχνικού και εκπαιδευτικός στο επάγγελμα, που μας παρέλαβε από το αεροδρόμιο του Ηρακλείου και μας μίλησε με πάθος για τα Γουρνιά -τα μικρά δωμάτια – την αρχαιότερη Μινωική πόλη της Μεσογειακής λεκάνης, μου είπε αποχαιρετώντας με το βράδυ ” μην αλλάξεις δωμάτιο στο ξενοδοχείο, απο κει που είσαι ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή”
Αυτή η αυτονόητη φράση έξυσε απαλά τον φλοιό του εγκεφάλου μου σαν μαύρη λεία πέτρα του γιαλού στην γαλήνια θάλασσα του πρωινού και μέχρι τώρα απόγευμα του Σαββάτου κάνει κύκλους στο μυαλό μου ως το άπειρο…
Και θα θυμάμαι πάντα κάθε φορά που πάω να γκρινιάξω ή να παραπονεθώ, που θα πικραίνομαι ή θα λυπάμαι όταν δεν καταλαβαίνω ή δεν επικοινωνώ, όταν μιλάει ο καθένας κατά το συμφέρον του για τα δεινά του τόπου, αλλά κι όταν ξαφνιάζομαι με την αλαζονεία και την καταρολογία ορισμένων που έχουν αναλάβει την ανάλυση της κακοδαιμονίας μας κατ αποκοπή…θα απαντάω λοιπόν με την μαγική φράση ” ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή” και το είδα σήμερα το πρωί μέσα στη θάλασσα του Λυβικού πελάγους!
