Ήμουν έξι χρονών.
Βρεθήκαμε στην Τήνο.
Δεκαπενταύγουστο.
Η μητέρα μου ήθελε να προσκυνήσει.
Με πήρε μαζί της.
Βρισκόμασταν στην παραλία όταν ξαφνικά ακούστηκε μια φοβερή έκρηξη.
Ο κόσμος άρχισε να τρέχει αλαφιασμένος προς το εσωτερικό του νησιού.
Πανικός.
Όπως τρέχαμε, ψηλά, πάνω από τα κεφάλια μας, διέσχιζαν τον ουρανό μαύρα κομμάτια σίδερο, αφήνοντας πίσω τους καπνό.
Μπήκαμε μαζί με τους άλλους σε μία ταβέρνα.
Ο ταβερνιάρης έκλεισε τις πόρτες και μας συμβούλεψε, φοβισμένος κι αυτός, να δείξουμε ψυχραιμία.
Επόμενη εικόνα: εγώ, καθισμένος πάνω σ’ ένα γαιδούρι, ανηφορίζοντας ένα βουνό.
Κόσμος ανεβαίνει με τα πόδια.
Ακούω.
Ένα καταδρομικό μας έχει τορπιλιστεί στο λιμάνι από υποβρύχιο.
Ήταν γεμάτο πυρομαχικά και υπήρχε ο φόβος μήπως ανατιναχτούν και καταστρέψουν το νησί.
Από την κορυφή του χαμηλού βουνού, είδα το χτυπημένο πλοίο και σα να διέκρινα στη θάλασσα ανθρώπους να κολυμπάνε για να σωθούν.
Σε λίγο το καράβι άρχισε να βουλιάζει, χωρίς να ανατιναχτεί.
Ήσυχα, ήρεμα, παίρνοντας μαζί του τις όμορφες μέρες ενός ειρηνικού, ξέγνοιαστου κόσμου, που βυθιζόταν τώρα στο σκοτάδι και στην απόγνωση.
Το πλοίο ήταν η ”Έλλη” και το ημερολόγιο έγραφε
15 Αυγούστου 1940 – Γιώργος Κωνσταντίνου
…………………………………………………………….
Απόσπασμα από το βιβλίο: SHOWTIME
Φωτογραφία: Πηνελόπη Μασούρη
Πηγή: Πρόσωπα
