Της Ζαμπίας Λαζανάκη*
Μια που αυτήν εδώ η ημέρα είναι γεμάτη Βασιλιάδες ,Ολυμπιονίκες, Πρίγκιπες, Δούκες ,Ιππότες ,και Ευγενείς δεν μπορώ να μη σας πω για ένα Βασιλιά, Ευγενή, Ιπποτη Δούκα που συνάντησα πρόσφατα. Όχι στα ανάκτορα των παραμυθιών μα σ’ ένα θάλαμο ενός νοσοκομείου.
Ήταν ηλικιωμένος αυτος ο Βασιλιάς αδύνατος, μετρίου αναστήματος με λευκά μαλλιά να φαίνονται στο κεφάλι του όταν έβγαζε το στέμμα του.
Τα χέρια του ήταν τόσο εσκαμμένα που τα ακροδάχτυλα του δυσκόλευαν πολύ τις νοσοκόμες .Αντιστεκόταν σαν ασπίδα στο τσίμπημα της βελόνας με εκείνο το σκληρό δέρμα που του απονεμήθηκε σαν μετάλλιο από τη δουλειά στα χωράφια του.
Ήταν άρρωστος αυτός ο Βασιλιάς, πολύ άρρωστος, τόσο που είχε εφιάλτες από τον πυρετό.
Δίπλα στο κρεβάτι του καθόταν κάθε ώρα ,κάθε στιγμή, η ηλικιωμένη Βασίλισσα σύζυγος του, μικροκαμωμένη κι εκείνη με τα ίδια ακροδάχτυλα και τα ίδια λευκά μαλλιά.
Πρόσεχε τον Βασιλιά της, του έδινε νερό, τον τάιζε, τον άλλαζε όταν ίδρωνε από τον πυρετό.
Ξενυχτούσε μέρες δίπλα του, στο θρόνο της που έμοιαζε με πλαστική καρέκλα.
Μιλούσαν στις νοσοκόμες σαν να ήταν παιδιά και εγγόνια τους και ένα πρωινό είδα εκείνη την παρθενική εικόνα που ξαναγέννησε στη μνήμη την ατόφια μάτια, την παιδική, εκείνη που τολμά να πιστεύει ότι υπάρχουν και καλοί άνθρωποι βασιλιάδες, αγνοί, όμορφοι, γεμάτοι πλούσια βασίλεια .
Εκείνος ο γέρος άρρωστος Βασιλιάς δεν ήταν στο κρεβάτι του αυτήν την αυγή.
Όχι ,δεν είχε γίνει καλά ,άρρωστος ήταν ακόμα …και άυπνος.
Καθόταν στην πλαστική καρέκλα που έμοιαζε με θρόνο και κρατούσε το χέρι της βασίλισσας του που κοιμόταν όλη τη νύχτα εξουθενωμένη στο κρεβάτι του…
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
