Γράφει ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης
Όσοι δε ζήσαμε φασιστική πραγματικότητα είναι, γιατί κάποιοι δε φοβήθηκαν βιώνοντας την, να σταθούν απέναντι…
Στις μέρες μας η ημιμάθεια σε συνδυασμό με το θυμό και την περιέργεια είναι πρόκληση που οδηγεί συχνά στο να ακούω νέους της γενιάς μου να ρητορεύουν γύρω από τέτοιες ιδέες θεωρώντας λύση τα άκρα και τον απολυταρχισμό στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία. Λαϊκίζοντας ο καθένας θα πει: “Μα είναι Δημοκρατία αυτό που ζούμε;”
Ναι αδερφέ δημοκρατία είναι, δημοκρατία που και στη χειρότερη μορφή της υπερτερεί και σου δίνει δικαίωμα να ονειρευτείς πως είναι καλύτερο το αύριο, που πονά και βιώνει προβλήματα και σίγουρα η απόφαση και η προσπάθεια σου να βοηθήσεις να λυθούν είναι πολύ πιο σοφά από το να στραφείς στα άκρα ψάχνοντας να εκφράσεις το “Γιατί ρε γαμώτο” σου.
SOS
– Μη μπερδεύουμε άλλο την ανικανότητα των πολιτικών της μεταπολίτευσης να σταθούν αντάξιοι της δημοκρατίας με την ίδια τη δημοκρατία .
Και κλείνω με ένα ποίημα του Φώντα Λαδή:
«Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ’ στα δόντια του το ξέρω, καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν, μα όχι και το μίσος του για μένα. Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον.
Δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.
Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι, το κουρασμένο βήμα του το ξέρω και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.
Μα πάλι θέ ν’ απλώσει σαν χολέρα πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου, και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.»
