Φτάνοντας στην πιο ιερή περίοδο της Εκκλησίας μας, τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, έχουμε αφήσει πίσω μας τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Τριωδίου, που ήταν η περίοδος της προετοιμασίας και της βαθμιαίας προσέγγισης στην περίοδο της νηστείας. Η Εκκλησία μας από τη Δευτέρα της πρώτης από τις επτά εβδομάδες της Σαρακοστής εισέρχεται σε μια περίοδο αγώνα. Αυτή την πρώτη εβδομάδα την ονομάζουμε Καθαρή Εβδομάδα και την πρώτη μέρα της, όπως γνωρίζεις, τη λέμε «Καθαρά Δευτέρα».
Βέβαια, όπως συμβαίνει καθημερινά, η ακολουθία του 24ώρου αρχίζει με τον Εσπερινό, ο οποίος ψάλλεται το απόγευμα της προηγούμενης μέρας. Άρα ο Εσπερινός της Καθαρής Δευτέρας ψάλλεται την Κυριακή το απόγευμα. Αυτή η τελευταία Κυριακή πριν την Καθαρή Δευτέρα είναι η Κυριακή της Τυρινής ή Τυροφάγου. Ο Εσπερινός που γίνεται το απόγευμα της μέρας αυτής λέγεται κατανυκτικός εσπερινός ή εσπερινός της συγχωρήσεως. Οι Χριστιανοί δεν είναι καλό να μπουν σ΄ αυτή την ιερή περίοδο της Εκκλησίας έχοντας οποιοδήποτε βάρος στην ψυχή τους και κυρίως με τους άλλους. Έτσι, τη μέρα αυτή σ΄ όλους τους ενοριακούς ναούς, αμέσως μετά τον Εσπερινό, όλοι οι πιστοί περνούν μπροστά από τον ιερέα που στέκεται στην Ωραία Πύλη. Ο ιερέας ζητά συγχώρεση από όλους και στη συνέχεια όλοι περνούν μπροστά από μπροστά του, φιλούν το χέρι του και ζητούν κι αυτοί συγχώρεση. Είναι ο Εσπερινός της συμφιλίωσης, της ενότητας και της αδελφοσύνης.
Ας γονατίσουμε, λοιπόν, τώρα μπροστά στην εικόνα του Χριστού και της Παναγίας, στον Επίσκοπό μας, στούς Πατέρες μας, στούς αδελφούς μας, ας τούς ζητήσουμε να μας συγχωρέσουν, έχουν τόσα πολλά να μας συγχωρέσουν. Ας συγχωρέσουμε κι ο ένας τον άλλον. Η συγχώρεση δεν αρχίζει την στιγμη που βασιλεύουν η ειρήνη, η γαλήνη και η χαρά· η συγχώρεση αρχίζει τη στιγμη που παίρνουμε στούς ώμους μας «αλλήλων τα βάρη» και το πρώτο και βαρύτερο φορτίο είναι η προσωπικότητα του άλλου, αυτό που εκείνος είναι, και όχι μόνο αυτό που κάνει η που δεν κάνει. Αν χρειαστεί ας μεταφέρουμε τον άλλο με τον τρόπο που ο Χριστός μετέφερε το Σταυρό του, σαν τύπο βασανισμού και πόνου και θανάτου, ας μην αφήσουμε όμως με κανέναν τρόπο τον άλλο πίσω χωρίς τη συγγνώμη μας.
Εκεί θα βρεθούμε στον Οίκο Του Θεού, ώστε να κατανύξουμε τις καρδιές μας, να βάλουμε τις ψυχές μας στην αναζήτηση της Θείας Συγχωρήσεως, μέσα στον χαμηλό φωτισμό και στο φως των λαμπάδων να ψάλλουμε κατανυκτικά και εκ καρδίας:
Ἔλαμψεν ἡ χάρις σου Κύριε, ἔλαμψεν ὁ φωτισμὸς τῶν ψυχῶν ἡμῶν· ἰδοὺ καιρὸς εὐπρόσδεκτος· ἰδοὺ καιρὸς μετανοίας, ἀποθώμεθα τὰ ἔργα τοῦ σκότους, καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός, ὅπως διαπλεύσαντες τὸ τῆς Νηστείας μέγα πέλαγος, εἰς τὴν τριήμερον Ἀνάστασιν καταντήσωμεν, τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ σώζοντος τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Πόσο όμορφο πράγμα είναι η συγχώρεση;
Πόσο όμορφη αρετή είναι η ταπείνωση;
Πόσο όμορφο συναίσθημα να αγκαλιάζεις τον πλησίον και να σβήνεις ότι κακό προηγήθηκε;
Πόσο όμορφο είναι αν η συγνώμη σου είναι αληθινή όπως το δάκρυ που κυλά από τα μάτια;
Κάθαρση, αδερφοί μου, λύτρωση, όαση και φως στην έρημο του σκοταδιού… Το πιο όμορφο δώρο για τον εαυτό σου είναι να μην στερείς και να μη στερείται η ψυχή σου από μια καλημέρα, από ένα τηλεφώνημα φιλίας, από μια αγκαλιά συγγενική, από δάκρυα συμπαράστασης και λόγια στήριξης… Να μην υπάρχει εχθρός, ούτε σκιά. Να υπάρχει αγάπη αλλήλων και άπλετη λάμψη αλήθειας. Αμήν.
Πηγές: pemptousia.gr
