Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη**
Πώς μπορείς να ακουμπήσεις αυτήν την εικόνα;
Ίσως με ζωγραφική, ίσως με ποίηση ίσως με παραμύθι.
Διαλέγω, λόγω ιδιοσυγκρασίας ,το παραμύθι!
Κάποτε σε ένα βασίλειο όχι πολύ μακρυά από το δικό μας κυβερνούσε ένας υποχρόνδιος βασιλιάς.
Φοβόταν πολύ αυτός ο Βασιλιάς τις αρρώστιες και τα μικρόβια γι αυτό και απαγόρευσε δια νόμου τις αγκαλιές και τα φιλιά.
Όποιοι παραβίαζαν αυτόν το νόμο έπρεπε να κουβαλούν νερό από το ποτάμι μέχρι τις δεξαμενές του παλατιού .
Μια απόσταση τόσο μακρινή όσο η γη με το φεγγάρι, όχι την πανσέληνο το μισοφέγγαρο!
Οι παραβάτες του βασιλείου ζούσαν έτσι την υπόλοιπη ζωή τους.
Έκρυβαν τα φιλιά και τις αγκαλιές στα άδυτα του νου και κουβαλούσαν νερό.
Το νερό όμως δεν μπορεί να ξεδιψάσει όλη τη δίψα του ανθρώπου.
Η δίψα ή κάθε είδους δίψα βρίσκει δρόμους για να κυλήσει το νερό σαν φλέβα στα πιο βαθιά βάθη.
Έτσι λοιπόν σκαρφίστηκαν έναν τρόπο να στέλνουν φιλιά στους αγαπημένους τους.
Έπιαναν με τη χούφτα τους νερό από το ποτάμι και ακουμπούσαν τα χείλη τους για να νομίζουν οι φρουροί τους ότι έπιναν νερό.
Όμως νερό δεν έπιναν…φιλούσαν το νερό και το έριχναν πίσω στο ποτάμι!
Έτσι το ποτάμι γέμισε νερένια φιλιά πιο αληθινά κι από τα αληθινά.
Μετά από πολλά πολλά χρόνια το ποτάμι στέρεψε αλλά στις όχθες του φύτρωσαν όμορφα ψηλά άβοφα δέντρα που έσκυψαν και πήραν όλα τα στερημένα φιλιά…
* “Ο δρόμος των φιλιών” βρίσκεται στη δεξιά είσοδο του Αμπελούζου.
** Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός, συγγραφέας παιδικών βιβλίων από τον Αμπελούζο του Δήμου Γόρτυνας
