Γράφει ο Γιώργος Μυλωνάκης*
Μίκης…
Πέρα από τις μουσικές του.
Την ποίηση που μας έφερε στο προσκέφαλο μας.
Κάτι πολύ τρανταχτό που θα θυμάμαι.
Που μου άνοιξε άλλες σελίδες στη σκέψη μου.
Που συμμετείχε στην παραπέρα διαμόρφωση της συνείδησης μου.
Κι ύστερα είπα πως αυτά τα καθημερινά ήταν εκείνα που τον οδήγησαν να γράψει τα αριστουργήματα που πυρπόλησαν την καρδιά και το νου κάθε Ελληνίδας κι Έλληνα.
Σε μια συνέντευξη του στο Θανάση Λάλα αφηγήθηκε κι από ένα περιστατικό με τους ηγέτες του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, που είχε συναντηθεί.
Ανάμεσα τους ήταν ο Τσε, ο Κάστρο, ο Κουνιαλ, ο Μάο και δεκάδες άλλοι.
Ακολούθησε η ερώτηση για ποιόν απ όλους αυτούς, εξεστομισε, “το ειμαι τυχερός που έζησα και τον γνώρισα”.
Η απάντηση ήρθε σε χρόνο μηδέν.
….. Για το Θοδωρή.
Εκτός από το δημοσιογράφο έμεινα άφωνος κι εγώ και φαντάζομαι και όλοι όσοι παρακολουθούσαμε την κουβέντα.
Ποιος είναι αυτός ο Θοδωρής;
Ένας συνεξόριστός μου στο νησί.
Έμενε στο διπλανό κρεβάτι.
Αυτός που λίγες μέρες νωρίτερα με είχε υποδεχθεί στο νησί και στο δωμάτιο.
….
Ο Θοδωρής λοιπόν τη μια πατάτα που μας είχαν δώσει για φαγητό ημέρας την έβαλε κάτω απ το μαξιλάρι του.
Κι όταν το ρώτησα γιατί δε την τρώει μου είπε.
Αύριο είναι Πέμπτη και θαρθει καράβι με νέους εξόριστους.
Οι οποίοι εκτός από την ταλαιπωρία του ταξιδιού πιθανόν να χουν να φάνε μέρες.
Εμείς χθες ήπιαμε νερό και προχθές φάγαμε μια πατάτα.
Ε, γι αυτόν τον άνθρωπο, το Θοδωρή είμαι πολύ περήφανος που έζησα και τον γνώρισα.
Και γω γι αυτόν το Μίκη άφησα να μουσκέψει η εσωτερικότητά μου.
Αυτός είναι ο δικός μου Μίκης.
Ο Μίκης όλων μας.
* Ο Γιώργος Μυλωνάκης είναι συνταξιούχος δάσκαλος
