Του Γιώργου Βιτώρου
Mια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες, που κατάφερα να πάρω συνέντευξη και να δημοσιεύσω στην εφημερίδα μου ”ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΛΑΛΟΙ”, ήταν αναμφισβήτητα ο Ασηγωνιώτης βοσκός, ο Γιώργης Ψυχουντάκης.
Γιατί σημαντική προσωπικότητα;
Γιατί στην γερμανική κατοχή έδειξε απαράμιλλη ανδρεία και σθένος, όντας μαντατοφόρος των ανταρτών και για τον οποίον ο Λη Φέρμορ, έγραψε ύμνους, αλλά και γιατί το 1979 εξέδωσε -αυτός ο απαίδευτος – την μετάφραση της Οδύσσειας του Ομήρου, και 16 χρόνια αργότερα, το 1995 με τη βοήθεια των ”Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης” εξέδωσε και την μετάφραση της Ιλιάδας, με πρόλογο του Αξέχαστου Στυλιανού Αλεξίου και με φιλολογική επιμέλεια της Τασούλας Μαρκομιχελάκη-Μίντζα.
Πνευματικό έργο τιτάνιο μόνο να το σκεφτεί κανείς και έργο αξιώσεων, αφού αυτές οι μεταφράσεις όπως παραδέχονται οι φιλόλογοι, ήταν ”μεταφράσεις με ακρίβεια και ευγένεια, όπου ο κρητικός λόγος του Κορνάρου, η μαντινάδα και το ριζίτικο δένουν με τον ομηρικό λόγο, και η ρίμα όχι μόνο δε νοθεύει το κείμενο, αλλά το πλουτίζει, διατηρώντας το ποιητικό στοιχείο, την ψυχή του ομηρικού πρωτοτύπου.”
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, που τον πέτυχα στο γερμανικό νεκροταφείο του Μάλεμε, όπου ήταν φύλακας, το 1961 έφυγε μετανάστης στη Γερμανία.
Μια μέρα πήρε γράμμα από τη γυναίκα του με μια όλη κι όλη μαντινάδα:
Φιλντισοκοκκαλένιε μου
και γιασεμόβιτσα μου,
ποιά χέρια σ` αγκαλιάζουνε
σαν λείπουν τα δικά μου;
Της απάντησε αμέσως:
Μόνο εσένα αγαπώ
και μ` άλλην δε σ` αλλάζω,
εσένα θέλω να φιλώ
κι εσένα ν` αγκαλιάζω…!!!
Λίγο καιρό αργότερα επέστρεψε στην οικογένεια του, αφού δεν άντεξε μακριά της. Άγιο νάναι το χώμα που τον σκέπασε.!!!
