Γράφει ο Γιώργος Ζωγραφάκης
Αγαπητή e- Mesara μου,
Αφορμή παίρνοντας από το ωραίο θέμα σου για την Κουρτοκέφαλα στις Κούρτες του Ζαρού, σου στέλνω ένα σχετικό κείμενό μου, που περιγράφεται στο διήγημά μου « Ο γάιδαρος, το μουλάρι και ο σκύλος μας», στο βιβλίο μου «Ένα παιδί μεγαλώνει στο Ζαρό της Κρήτης. », σελ. 99.
Εκεί, μετά την αναφορά σ’ έναν εξαιρετικό γάιδαρο κι ένα θαυμάσιο μουλάρι που είχαμε, αναφέρομαι και στον σκύλο μας, τον Άργο.
Γράφω λοιπόν:
… Το τρίτο ζω που μου έχει μείνει στη μνήμη, ήταν ένας σκύλος που είχαμε.
Όχι γιατί ήταν κάτι εξαιρετικό, ούτε γιατί έπαιζα μαζί του ή κάτι τέτοιο.
Αυτό που με έκανε να τον έχω σε υπόληψη, ήταν το όνομά του.
Τον έλεγαν Άργο.
Ο Άργος, θα θυμάστε, ήταν το πιστό σκυλί του Οδυσσέα που, όταν γύρισε στην Ιθάκη, και πριν ακόμη αποκαλυφθεί στο γιο του τον Τηλέμαχο, ο μόνος που τον γνώρισε ήταν το πιστό του σκυλί του, ο Άργος, που κούνησε λίγο την ουρά του και αμέσως ξεψύχησε, έτσι υπέργηρος που ήταν.
Όταν, λοιπόν, πήγα στο σχολείο και άκουσα την ιστορία του σκυλιού αυτού, του Άργου, ήταν σα να μιλούσαν για το δικό μας σκύλο.
Να πω, μάλιστα, ότι για τον Άργο είχε ακούσει από έναν καταπληκτικό γεροντάκο, έναν Θραψανιώτη*, στις Κούρτες, όπου είχαν καμίνι και έψηναν διάφορα πήλινα –σταμνιά, τσικάλια, γλάστρες και τέτοια.
Ο γεροντάκος αυτός δούλευε τον τροχό κι εγώ πήγαινα εκεί και παρακολουθούσα την εντυπωσιακή δουλειά τους.
Κοντά στο καμίνι ήταν ένα αλώνι, όπου είχαμε τις θημωνιές και αλωνίζαμε, κι εμένα, μικρό κοπέλι, μ’ άφηνα να πηγαίνω εκεί για να περάσει η ώρα μου, κι έτσι βρισκόμουν συχνά κοντά σ’ αυτό τον εξαιρετικό αγγειοπλάστη.
Αυτός ο παππούς με φώναζε κοντά του, κι αντί να μου λέει οτιδήποτε άλλο λέμε συχνά οι μεγάλοι στα παιδιά, παραμύθια και τέτοια ή αστεία και ανόητα πειράγματα, αυτός μου έλεγε κάθε φορά ιστορίες από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. « Έλα, Γιωργό, να σου πω πάλι για τον Οδυσσέα», κι εγώ πήγαινα κοντά του και από τη μια καμάρωνα τα μαγικά χέρια του, που έπιαναν ένα κομμάτι πηλό και το ΄καναν σε λίγα λεπτά ένα σκεύος, αλλά πιο πολύ τον άκουγα, με ανοιχτά τα μάτια και τ’ αυτιά να μου λέει, τη μια μετά την άλλη, τις περιπέτειες του Οδυσσέα.
Μου ΄χε πει, λοιπόν, και για τον Άργο, το άκουσα και στο σχολείο, γι’ αυτό και είχα το δικό μας τον Άργο σε τέτοια υπόληψη και τον έβλεπα σα να ΄ταν ο ομηρικός Άργος.
(Σημείωση σημερινή: Από τα παραπάνω προκύπτει ότι «θραψανιώτες» υπάρχουν στις Κούρτες, όχι μόνο στις αρχές του αιώνα, αλλά και τουλάχιστον ως τη δεκαετία του ΄40).
………………………………………..
- Θραψανιώτης: Αυτός ο παππούς, αλλά και όλο το συνεργείο του, καταγόταν από το Θραψανό, ένα χωριό της Πεδιάδος που είχε πολλά καμίνια και συνεργεία αγγειοπλαστών. Έτσι η λέξη Θραψανιώτης σήμαινε, όχι τόσο αυτόν που καταγόταν από το Θραψανό, όσο αυτός που ήταν αγγειοπλάστης.
