Το έτος 1740 μ.Χ., επί Σουλτάνου Αχμέτ και Ιμπραήμ Πασά γενικού διοικητή της Μικράς Ασίας, εκδόθηκε διάταγμα συγκέντρωσης των αγοριών των χριστιανών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μέσα σ’ αυτά βρέθηκε και ο ορφανός Θεοχάρης.
Κάποια μέρα όμως, ο δικαστής της Νεάπολης (Νέβσεχηρ) Καππαδοκίας, είδε τον Θεοχάρη μέσα στο στρατόπεδο, του άρεσε και τον πήρε στο σπίτι του να περιποιείται τα ζώα του.
Η ευσέβεια και η ομορφιά του Θεοχάρη, έκαναν τον δικαστή να του προτείνει να γίνει γαμπρός του, αφού όμως γίνει πρώτα μωαμεθανός.
Ο Θεοχάρης με θάρρος απάντησε.
«Αφέντη μου, εγώ γεννήθηκα χριστιανός, και δεν μπορώ να αρνηθώ την πίστη του Σωτήρα μου και των πατέρων μου».
Ο Οθωμανός δικαστής, θεώρησε την απάντηση προσβλητική και τον απείλησε με βασανιστήρια.
Τότε ο Θεοχάρης έτρεξε στον Ναό του Αγίου Γεωργίου και μετάλαβε των αχράντων Μυστηρίων.
Όταν του έκανε και πάλι πρόταση γάμου με την κόρη του ο δικαστής, ο Θεοχάρης σταθερά αρνήθηκε.
Τότε μετά από σκληρά βασανιστήρια, τον οδήγησαν έξω από την πόλη της Νεάπολης, οπού τον λιθοβόλησαν και κατόπιν τον απαγχόνισαν, μεσημέρι στις 20 Αυγούστου 1740 μ.Χ.
Το 1923 μ.Χ. τα λείψανα του Αγίου Θεοχάρη ήλθαν στην Θεσσαλονίκη και τοποθετήθηκαν στον Ναό της Αγίας Αικατερίνης, όπου και σήμερα βρίσκονται.
