Γράφει ο π. Αρσένιος Προκοπάκης
Ό Άγιος Σάββας ο Νέος ήταν επιεικής και εύσπλαχνος με τις αμαρτίες των άλλων, δεν ανεχόταν όμως την βλασφημία και την κατάκριση.
Πολλές φορές δάκρυζε και με πόθο παρακαλούσε για την μετάνοια των πνευματικών του τέκνων, κατά δε τη Θεία Λειτουργία είχε τέλεια προσήλωση στο συντελούμενο μυστήριο.
Αξιώθηκε της ευωδίας του σώματός του εν ζωή, καθώς και το πέρασμά του ήταν ευώδες, ευωδία η οποία θα εξέλθει και από το μνήμα του μετά την εκταφή του…
Χρήματα δεν κρατούσε ποτέ, η ζωή του ήταν μια συνεχής κατάσταση αγίας υπακοής.
Με αυτόν τον τρόπο συμπλήρωσε τις ημέρες της επίγειας ζωής του, με άκρα περισυλλογή και ιερά κατάνυξη, ενώ λίγο πριν το τέλος η τελευταία φράση του όπως αναφέρουν οι Μοναχές που τον διακόνησαν ήταν «Ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος, ο Κύριος».
Η ομολογία αυτή ήταν η βεβαίωση της εν Χριστώ πορείας του.
Μετά από δέκα έτη, έγινε η ανακομιδή των αγίων και χαριτόβρυτων λειψάνων του, στις 7 Απριλίου 1957 ενώπιον πλήθους λαού.
Ένα πυκνό νέφος θείας ευωδίας κάλυψε ολόκληρη την περιοχή και το νέο για το θεϊκό σημείο έκανε αμέσως το γύρο του νησιού.
Το ιερό λείψανο άφθαρτο μεταφέρθηκε στο Ναό των Αγίων Πάντων…
Η παρουσία του είναι ζωντανή σε όποιον τον επικαλεστεί και ζητήσει ευσπλαχνικά την βοήθεια του..
Μια ενάρετη μοναχή στην οποία στις ημέρες μας φανερώνεται ο Άγιος, της λέγει πως ακούει εκείνους που τον επικαλούνται!
Ας αφουγκραστούμε την αγάπη αυτού του ταπεινού Οσίου, ο οποίος έζησε με τον Άγιο Νεκτάριο, τον Άγιο της Συγγνώμης και της Αγάπης…
Ας έχουμε την ευχή του…
