Γράφει η Μαρία Μαυρουδή
Οι μέρες που διανύουμε αν και είναι δύσκολες , και η ανασφάλεια για το τι πρόκειται να συμβεί το επόμενο χρονικό διάστημα φαίνεται να μας έχει προβληματίσει ωστόσο η ελπίδα και η αισιοδοξία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χαθεί από τη ζωή μας.
Ο θεός για μία ακόμη φορά δεν μας άφησε απροστάτευτους.
Μας στέλνει τους θαυματουργούς Αγίους για να μας υπενθυμίσουν ότι η πίστη μας είναι ζωντανή και ότι η δύναμη της προσευχής από τη μια στιγμή στην άλλη συντελεί το θαύμα που όλοι περιμένουμε.. και στη συγκεκριμένη περίπτωση το θαύμα είναι να περάσει η πανδημία που πλήττει ολόκληρο τον κόσμο και η καθημερινότητα μικρών και μεγάλων να ξαναβρεί τον κανονικό ρυθμό της.
Συγκεκριμένα αναφέρομαι στον Άγιο Νικηφόρο τον λεπρό που το τελευταίο διάστημα ακούγεται έντονα το όνομά του.
Για μένα ήταν ένας άγνωστος Άγιος παρόλο που ήταν Κρητικός αφού γεννήθηκε ένα ορεινό χωριό των Χανίων, στο Σηρικάρι.
Το κοσμικό του όνομα ήταν Νικόλαος Τζανακάκης.
Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. στην ηλικία των 13 ετών.
Ο παππούς του που είχε αναλάβει την επιμέλειά του τον πήγε στα Χανιά να εργαστεί εκεί σ’ ένα κουρείο ώστε να μάθει την δουλειά.
Τότε εμφάνισε και τα πρώτα σημεία της νόσου του Χάνσεν δηλ. η λέπρα.
Όταν έγινε 16 ετών και όταν τα σημάδια της νόσου άρχισαν να γίνονται πιο εμφανή, για να αποφύγει τον εγκλεισμό του στην Σπιναλόγκα έφυγε για την Αίγυπτο.
Έμεινε στην Αλεξάνδρεια, μέχρι τη στιγμή που τα σημάδια της νόσου γίνονταν όλο και πιο εμφανή, κυρίως στα χέρια και στο πρόσωπο.
Γι’ αυτό με την μεσολάβηση ενός κληρικού κατέφυγε στην Χίο, όπου υπήρχε τότε ένα λεπροκομείο, στο όποιο ήταν ιερεύς ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο μετέπειτα Άγιος Άνθιμος
Έφτασε στη Χίο το 1914 μ.Χ. σε ηλικία 24 ετών.
Στο λεπροκομείο της Χίου, υπήρχε το εκκλησάκι του Άγιου Λαζάρου, μέσα στο οποίο βρισκόταν η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Υπακοής. γεγονός που το βοήθησε αρκετά να αποκτήσει θρησκευτικές αρετές ώστε μέσα σε 2 χρόνια ο Άγιος Άνθιμος τον έκειρε μοναχό με το όνομα Νικηφόρο.
Το 1957 μ.Χ. έκλεισε το Λωβοκομείο της Χίου και όσοι ασθενείς είχαν παραμείνει εκεί τους έστειλαν μαζί με τον πατέρα Νικηφόρο στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω, όπου ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος, ο οποίος αν και είχε κι αυτός προσβληθεί από την νόσο του Χάνσεν, με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή θεραπεύτηκε εντελώς.
Την εποχή εκείνη ο πατήρ Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών.
Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από την νόσο.
Όμως δεν παραπονιόταν.
Δεν τον μελαγχόλησε ποτέ η ασθένεια και δεν τον έκαμψαν τα μύρια βάσανα. Πλήθος κόσμου συνέρρεε στο ταπεινό κελάκι του λεπρού μοναχού Νικηφόρου, για να πάρει την ευχή του.
Σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964, κοιμήθηκε ο πατήρ Νικηφόρος. Μετά την εκταφή, τα άγια του λείψανα ευωδίαζαν. Για το λόγο αυτό θεωρήθηκε Άγιος.
Η τυπική αγιοκατάταξή του έγινε τον Δεκέμβριο του 2012 και ορίστηκε να τιμάται η μνήμη του την 4η Ιανουαρίου, ημέρα της οσιακής κοιμήσεώς του.
Ας είναι για όλους μας παράδειγμα και ας τον μιμούμαστε όσο μπορούμε στην υπομονή και την πίστη στην πρόνοια του Θεού!
