Πέρασε και ο φετινός Νοέμβρης χωρίς να τον καταλάβουμε, μέσα στην αγωνία των καιρών, μη ξέροντας τι μας ξημερώνει, άβροχος σχεδόν και ας θεωρείται ο πιο βροχερός μήνας του χρόνου, με συνέπειες στην αγροτική παραγωγή, και τώρα στο φευγιό του έρχονται οι πολυπόθητες βροχές!
Ο κόσμος έχει σπείρει τα σπαρτά του, έχει αρχίσει το μάζεμα της ελιάς, και τέλη του μήνα το πρώτο λάδι το φρέσκο μπαίνει στα σπίτια. Τυπικά το φθινόπωρο φεύγει, και έρχεται ο χειμώνας!
Οι νοικοκυρές τέτοιο καιρό είχαν στρώσει στα σπίτια τα βαριά χειμωνιάτικα στρωσίδια και για κλινοσκεπάσματα έβγαζαν από τις κασέλες τις μπατανίες, τα βαριά μάλλινα βελεντζώνια, που άμα σε πλακώνανε στο κρεβάτι δεν μπορούσες να γυρίσεις πλευρό!
Το τζάκι έκαιγε ασταμάτητα, και τις χειμωνιάτικες βραδιές είχε την τιμητική του! Εκεί μαζευόμασταν όλοι, μικροί και μεγάλοι, παιδιά και κορίτσια, και με το φρέσκο λάδι που είχε πρωτοέρθει στο σπίτι από το λιτριβιό, του Άϊ Αντρέα φτιάχναμε τηγανίτες, κουταλίδες, ή λουκουμάδες, για να το γλυκάνουμε το λάδι, και να γλυκαθούμε όπως λέγανε! Τις τρώγαμε είτε με τυρί δικό μας, ή με μέλι, μέχρι που λιγωνόμαστε από το λάδι και το μέλι! Και αν είχε περάσει από το χωριό κανένας καστανάς από την Άρνα, ή την Κουρτσούνα, ψήναμε και κάστανα!
Οι γυναίκες τέτοιες βραδιές ανέβαζαν από το κατώι τα ξερά κολοκύθια, και μας έδιναν στους μικρούς από ένα κουτάλι στον καθένα να τα τρίψουμε, για να τα έχουμε έτοιμα να φτιάξουμε την πατροπαράδοτη γλυκιά κολοκυθόπιτα του Αγίου Νικολάου! Μόλις τελειώναμε και θέλαμε να παίξουμε λίγο με ό, τι είχαμε, μας έδιναν να σπάσουμε αμύγδαλα και καρύδια για τα γλυκά που θα φτιάχνανε τις γιορτές!
Ακούγαμε ιστορίες από τους μεγαλύτερους, χαζεύαμε με αυτά που ακούγαμε, μια κουτουλάγαμε να πέσουμε στην φωτιά, μια ξυπνάγαμε και παίζαμε στη σβούρα από κανά φράγκο ο καθένας, και στο τέλος άλλος μαράζωνε που έχανε, και άλλος γέλαγε!
Έξω να είναι το σκοτάδι «πίσσα», συνέχιζε να βρέχει με το τουλούμι, να φυσάει μανιασμένα ο βοριάς και να βουίζει στα δέντρα και στα καλώδια και στις κολώνες του ηλεκτρικού, να αναβοσβήνει το φώς από τις αστραπές, εμείς να σταυροκοπιούμαστε από τον φόβο μας και να παίρνουμε τον δρόμο για το κρεβάτι αφού πρώτα φιλάγαμε το χέρι στους μεγαλύτερους και λέγαμε καλό ξημέρωμα, και η γιαγιά μας η Μαριώ σφίγγοντας τις μασέλες και τα χείλη της νευριασμένα, να λέει: «Ο ΑγιΑντριάς ξαγνάντισε, τα σίδερα ροκάνισε»!
Καλό ξημέρωμα, καλή αυριανή, χρόνια πολλά στον Αντρέα και στην Ανδριάνα, υγεία, υπομονή και δύναμη σε όλους, και του χρόνου όλα να είναι αλλιώτικα και καλά!!!
γράφει ο Λουης Σερεμετης
Πηγή: Ομφαλός της γης
