Του Αντώνη Κουκλινού
Κακός λυράρης ήσουνα, το δείχνει και το βιός σου
κι αν έπαιζες αρά και πού, θα τονε στο χωργιό σου.
Διάσημο σε βαφτίσανε, πχιασάρικο το θέμα,
να βγούνε πρωτοσέλιδα, να πχιούνε κ’ άλλο αίμα.
Γνωστός λυράρης γράφουνε, πασίγνωστος σου λέει,
κι η Κρήτη άλλη μνιά φορά, στο στόχαστρο να κλαίει.
Κρίμας τη λύρα που βαστάς, λέω το και το κάνω,
να σου τη κάμω ψίχαλα, στη γ-κεφαλή σου απάνω.
Ντροπή τση Κρήτης να βαστάς, στα χέργια σου δοξάρι,
και να γυρίζεις τα χωργιά, να κάνεις το λυράρη.
Πατέρας απ’ τη μνιά μεργιά, παππούς από τη ν’ άλλη,
ίντα σου φταίνε τα παιδιά, νά ‘ρθουνε σ’ ετσά χάλι.
Κι από τη ν’ άλλη ο γιατρός, η προσβολή του τόπου,
σου λέει… επιστήμονας, το σίχαμα τ’ αθρώπου,
Κι οι δυό σας θέτε σκότωμα και λίγο πάλι θα νε,
ετσά φονιάδες φυλακή, δε θά ‘πρεπε να πάνε.
Πχιός δικηγόρος θα βρεθεί, παράσταση να δώσει,
να βγει στα πρωινάδικα, να σα σε ξελασπώσει.
Του κόσμου η κατακραυγή, ο Χάρος σας να γίνει,
για να λυτρώσει το παιδί, να βρει δικαιοσύνη…
