Την βλέπεις έρχεται χαμογελαστή… γύρω στις 11 το βράδυ, χαμογελάει και ας έχει αφήσει το μικρό της αγοράκι, στο σπίτι με δέκατα, χαμογελάει γιατί ξέρει πως το έχεις ανάγκη αυτό το χαμόγελο και εσύ και αυτή.
Ετοιμάζει το καρότσι νοσηλείας για να περάσει ένα προς ένα τα δωμάτια, ένα προς ένα τα κρεβάτια, έναν προς έναν τους ασθενείς, διαβάζει τις οδηγίες, χαμογελάει όταν βλέπει βελτίωση, σκυθρωπιάζει όταν θα πρέπει να δώσει παρηγορητική αγωγή. Δένεται με τους ασθενείς της και ας ξέρει πώς αυτό της προκαλεί ψυχολογική κόπωση.
Ξεκινάει τη νοσηλεία και κάνει το σταυρό της, να μην της τύχει δύσκολο περιστατικό το βράδυ, μόνη της όπως μένει εκεί γύρω στις 3 τα ξημερώματα πάντα ανησυχεί για τους ασθενείς της. Σκέφτεται και την γκρίνια του κακότροπου επιμελητή, που θα είναι αναγκασμένη να ξυπνήσει, δεν αντέχει τις φωνές και τις προσβολές του. Ευτυχώς όμως σήμερα είναι τυχερή, ο ειδικευόμενος που εφημερεύει, είναι καλό παιδί, φιλότιμο, διαβασμένο, νιώθει σιγουριά μαζί του…
Παίρνει μια βαθειά ανάσα και μπαίνει στο πρώτο δωμάτιο. Εύχεται ο περίεργος κύριος στο 405 να έχει κοιμηθεί και να μην χρειαστεί να διαχειριστεί τις παραξενιές του, να μην χρειαστεί ν΄ ακούσει εκείνο το “εγώ σε πληρώνω”. Πόσο την πληγώνει, που δεν μπορεί να του εξηγήσει και εκείνος δεν καταλαβαίνει πως τα 800€ είναι το τίμημα της ψυχής που καταθέτει κάθε βράδυ! Το τίμημα για το μεταπτυχιακό που πήρε διαβάζοντας με αγκαλιά το μωρό της, το τίμημα για τα όνειρα που έκανε όταν μπήκε στη σχολή νοσηλευτικής, πρώτη της επιλογή! Γιατί αυτό το επάγγελμα – λειτούργημα δεν μπορείς και δεν δικαιούσαι να το κάνεις αν δεν είναι η πρώτη σου επιλογή.
Νοσηλεύτρια σε νυχτερινή βάρδια, μόνη της, να πρέπει να απαλύνει τον σωματικό πόνο των ασθενών της, να πρέπει να διαχειριστεί τον ψυχολογικό πόνο, τα άγχη και τον πανικό των συνοδών… και πάλι δεν έχει αρκετές γάζες και γάντια, σίγουρα θα τις τελειώσουν και οι βελόνες νούμερο 20G. Τα σεντόνια ελάχιστα και τα περισσότερα τρύπια, έχει την κυρία στο 410 με ουλορραγία και πρέπει να της κρατήσει οπωσδήποτε δυο, να μην κοιμηθεί πάνω στα αίματα! Δουλεύει μόνη στα όρια της αξιοπρέπειας, χωρίς υλικά, χωρίς ρεπό, χωρίς ηθική υποστήριξη από τις διοικήσεις, με συνθήκες που δεν αξίζουν στην ίδια, αλλά κυρίως στους ασθενείς της.
Νοσηλεύτρια σε νυχτερινή βάρδια σε αντικαρκινικό νοσοκομείο… δεν είδα ποτέ καμία με πλεκτό, εδώ που τα λέμε δεν είδα ποτέ καμία νοσηλεύτρια, σε καμία βάρδια, σε κανένα νοσοκομείο, σε όλη τη χώρα να είναι χαλαρή.
Νοσηλεύτρια σε νυχτερινή βάρδια την κοιτάζω λίγο πριν φύγω για το σπίτι, την καληνυχτίζω, μου χαμογελά…την θαυμάζω!
Πηγή: wincancer.gr – Κρυσταλλίδου Θεοπίστη
