Νίκος Βασταρδής ! Δώδεκα χρόνια από το θάνατό του

Μέσα σε δύο χρόνια που κράτησαν τα γυρίσματα τής ιστορικής σειράς Ρωμανός Διογένης, μόνο μια φορά τελειώσαμε σαράντα ολόκληρα λεπτά πριν από τη συνηθισμένη μας ώρα.

Ετοιμαζόμουν ν’ αλλάξω την πανοπλία του Ρωμανού με τα καθημερινά μου ρούχα, όταν με πλησίασε ο Νίκος Φώσκολος, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της σειράς.

– Περίμενε, μου λέει.

– Τι να περιμένω; Δε φεύγουμε;

– Αν θέλεις, βέβαια και θα φύγουμε, αλλά…

– Τι αλλά;

– Βρε Νίκο, δεν είναι κρίμα;

– Ποιο είναι κρίμα;

– Έχουμε κερδίσει τρία τέταρτα.

– Κατάλαβα, του λέω.

Τι προτείνεις; Να τα χάσουμε; Πώς;

– Εσύ μαθαίνεις εύκολα. Λέω να σου γράψω τώρα εδώ μια μικρή σκηνούλα, να τη γυρίσουμε και να την έχουμε ρεζέρβα για το επόμενο επεισόδιο.

– Επειδή σε ξέρω

και με ξέρεις, του λέω, τι με ρωτάς, αφού η σκηνή είναι κιόλας γραμμένη, δώσ’ τη μου να τη διαβάσω και πες να μου φέρουν το άλογο, είμαι σίγουρος πως θα χρειαστεί.

– Το άλογό σου, μου λέει, το’ χω δώσει στο Νίκο Τσαχιρίδη να το τρέξει, όσο εσύ διαβάζεις, γιατί το θέλω στο πλάνο να είναι λαχανιασμένο και ιδρωμένο όταν το καβαλήσεις.

Πάρε τώρα το χαρτί και διάβασε στο μεταξύ, γιατί δεν έχουμε και μεγάλα περιθώρια ώρας, άρχισε να σκοτεινιάζει.

– Εντάξει, του λέω. Ανοίγω το χαρτί κι αρχίζω να διαβάζω.

Εδώ θα πρέπει να πω πόσο περιγραφικός είναι ο Φώσκολος όταν γράφει.

Οι παρενθέσεις του, που περιγράφουν οπτικά μια εικόνα, κρατάνε στο κείμενο το διπλάσιο χώρο από το διάλογο.

Διαβάζω λοιπόν:

”Από το βάθος του κάμπου φαίνεται μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης ο Ρωμανός πάνω στ’ άλογό του.

Το άλογο είναι καταιδρωμένο, φαίνεται κουρασμένο και αφάνταστα ταλαιπωρημένο.

Αχνίζει ολόκληρο και τρέχει κουνώντας νευρικά το κεφάλι του, ενώ τα ρουθούνια του, είναι διάπλατα ανοιγμένα, λες και βγάζουν φωτιές.

Πλησιάζει προς την κάμερα χλιμιντρίζοντας και σε απόσταση περίπου είκοσι μέτρων σηκώνεται στα πισινά του πόδια…”

– Νίκο!, φωνάζω το Φώσκολο.

– Τι είναι; μου λέει.

– Λάθος χαρτί μου έδωσες.