Γράφει ο Αντώνης Κουκλινός
Νίκος Ραπτάκης…(παλιός λυράρης) από τις Μάκρες Μεσσαράς.
Καλημέρα σας φίλοι μου…!
Με αφορμή ένα μήνυμα που έλαβα χτες από το διαδικτυακό φίλο Γιώργη Πρωτογεράκη, θα αναφερθώ σήμερα σ’ ένα υπέροχο άνθρωπο, φίλο και παλιό συνάδελφο.
Το μήνυμα που έλαβα έλεγε….
Κύριε Αντώνη καλησπέρα σας..
Βρέθηκα πριν λίγες μέρες σε μια παρέα στο Ηράκλειο .
Η ώρα περνούσε ευχάριστα και κάποια στιγμή με πλησιάζει ένας γεροντάκος..
-Κουμπάρε μου λέει από πού σαι;;;
Πιάσαμε την κουβέντα και όταν του ανάφερα οτι το χωριό της μητέρας μου είναι οι Λούρες λίγο πριν το Ασήμι, πετάχτηκε απάνω.. μου λέει…
-Ο Κουκλινός, ο Κουκλινός…!!! Από κει δεν είναι ο Κουκλινός;;;
-Ναι του λέω από κει είναι…
Άρχισε να κλαίει σαν το κοπέλι..
Τον κοίταγα αμίλητος…
Μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Grahman (Τα δάκρυα που χύνεις για τον εαυτό σου είναι δάκρυα αδυναμίας τα δάκρυα που χύνεις για τους άλλους είναι δάκρυα δύναμης)
Πόσο δυνατός μου φαινόταν αυτός ο γεροντάκος ….
Μου μίλαγε για τις ωραίες στιγμές που περάσατε μαζί είναι αυτές οι στιγμές οι φευγαλέες που θέλεις να τις κρατήσεις αλλά δεν μπορείς…
Μου είπε οτι παίζει λύρα και παίζατε μαζί στην Κω…
Δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα του…Μου είπε οτι είχε χάσει και ένα παιδί.. Η ώρα είχε πια περάσει και φεύγοντας μου υπενθύμισε να μην ξεχάσω……. τα χαιρετίσματα μου λέει του Κουκλινού.. Σας στέλνω λοιπόν τα χαιρετίσματα του απόψε όπως του είχα υποσχεθεί….
……………………………………………………………………..
Θέλω να σας πω ότι η συγκίνησή μου για αυτό τον άνθρωπο είναι πραγματικά μεγάλη.
Έχουμε ζήσει τις καλές εποχές της παρέας και του γλεντιού.
Στη Κρήτη αλλά και εκτός Κρήτης!
Πήγαμε στη Κω με το Νικόλα κάπου στο 1981.
Όμως θα αναφερθώ σε κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ.
Το 1980 παίζαμε κάθε βράδυ στο κέντρο ‘’Μπαξές’’ στου Κοκκίνη το Χάνι στο Ηράκλειο.
Καλοκαίρι…. Ένα βράδυ μετά που τέλειωσε το γλέντι πήρε του αφεντικού μας του Γιώργη Συντιχάκη ο γιός τη μηχανή να γυρίσει στο Ηράκλειο και δυστυχώς στην Αλικαρνασσό έπεσε πάνω σ’ ένα δέντρο και έχασε τη ζωή του.
Το χτύπημα της μοίρας ήταν τόσο μεγάλο που παράτησε το μαγαζί ο πατέρας στο έλεός του.
Τότε πήραμε μια πρωτοβουλία εμείς τα όργανα και ζητήσαμε από τους μαγείρους και κάποιους φίλους να στηρίξουμε την επιχείρηση να μην κλείσει και καταστραφεί οικονομικά ο φίλος μας ο Συντιχάκης με το κακό που τον βρήκε.
Αυτός ο γεροντάκος που βλέπετε ο Νίκος ο Ραπτάκης, χωρίς δεύτερη κουβέντα δέχτηκε μαζί μ’ εμένα και τους υπόλοιπους να δουλέψουμε όλη τη σεζόν και το Χειμώνα χωρίς να πληρωθούμε από το μαγαζί.
Πραγματικά ορχήστρα, γκαρσόνια, μάγειρας, και αρκετοί φίλοι βάλαμε τα δυνατά μας και στηρίξαμε για εννιά μήνες (χωρίς αμοιβή) την επιχείρηση.
Έτσι καταφέραμε να σώσουμε τη κατάσταση και μετά από ένα χρόνο να επανέλθει ο Γιώργης ο Συντιχάκης πίσω στη δουλειά του, χωρίς να χάσει το μαγαζί του.
Ήθελα να το μοιραστώ αυτό μαζί σας και να πω…
Ένας άνθρωπος εξέφρασε δακρυσμένος την αγάπη του στο πρόσωπό μου…
Αξία ανεκτίμητη…
Γιατί τα χρόνια πέρασαν αλλά η αγάπη… το συναίσθημα… δεν έλειψε ούτε μνιά μέρα από μέσα μας..!
Φίλε Νίκο Ραπτάκη…
Εύχομαι η Παναγιά να σε βλέπει όπου και να ‘σαι και να ξέρεις πως στη καρδιά μου η θέση σου παραμένει αμάλαγη γιατί αμάλαγη είναι και θα είναι για πάντα η φιλιά μας.
Δευτερογούλης του δεκαεννιά…
(Κείμενο από τη σελίδα: Αντώνης Κουκλινός – Φωτογραφίες: Κορυφής: Πόλεις και Χωριά και Αρχείο Αντώνη Κουκλινού.)
