Ήταν 30 Μάρτη του 1952
Ήταν ξημέρωμα Κυριακής! Μέρα που ούτε οι Γερμανοί ναζί δεν έκαναν εκτελέσεις…
….
«Νίκο, σήκω»
«Πάμε για καθαρό αέρα;»
«Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση»
Στις 3 και 20 μετά τα μεσάνυχτα ξεκινά από της φυλακές της Καλλιθέας η πομπή του θανάτου.
Μπελογιάννης, Μπάτσης, Αργυριάδης, Καλούμενος, τέσσερις «εχθροί της πατρίδας»
πρέπει να πεθάνουν γιατί αγάπησαν πολύ την πατρίδα.
Σε λιγότερο από μια ώρα, στις 4 και 10, όλα έχουν τελειώσει για τους «προδότες».
Ο ήλιος θέλει δύο ώρες ακόμα για να βγει.
Η εκτέλεση θα γίνει υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών αυτοκινήτων.
Το εκτελεστικό απόσπασμα αποτελείται από άνδρες της ΕΣΑ.
Πυρ!
Κι ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Ηλίας Αργυριάδης και ο Νίκος Καλούμενος,
ημέρα Κυριακή, χωρίς να δουν το φως της μέρας για τελευταία φορά ξεκινούν για το ταξίδι τους στον άλλο κόσμο
από μια αλάνα κοντά στη μάντρα του νοσοκομείου «Σωτηρία», σχεδόν δίπλα στο Πεντάγωνο.
Θα μαζέψουν βιαστικά τα πτώματα, θα τα θάψουν γρήγορα, θα πλύνουν τα χέρια τους και θα παν στην εκκλησία να κάνουν το σταυρό τους σαν καλοί χριστιανοί που εκτέλεσαν το ελληνικό και το χριστιανικό καθήκον τους
Μόλις το μαθε ο κόσμος πήρε τους δρόμους, έτρεχε με γαρύφαλλα και μύρα για να πλύνει το νωπό αίμα εκείνου που τους ξανάδωσε ελπίδα..
Πένθιμα εμβατήρια και παιάνες από τη Μόσχα, το Πεκίνο, το Πιογκ-Γιαγκ, τη Ρώμη, το Παρίσι … τα σταυροδρόμια της Ανατολής, της Ασίας, της Ευρώπης …
… Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.
Οι δολοφόνοι κρύβονται πίσω απ΄ τα μαχαίρια τους.
Τραβηχτείτε πέρα δολοφόνοι. Τραβηχτείτε πέρα.
Σάλεψε η γη. Σάλεψαν τα’ αγκωνάρια του ουρανού.
Σάλεψε το δοκάρι του σπιτιού. Σάλεψε η κρεμασμένη λάμπα.
Τι ώρα νάναι λοιπόν; Τι ώρα νάναι
… παιδί μου να θυμάσαι
Οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου ανταμώνουν στους αιθέρες με τους στίχους των μεγάλων βάρδων της γης. Κι ο Πωλ Ελυάρ λέει μπρος σε εκατομμύρια Γάλλους που κλαίνε από οργή και συγκίνηση:
«Ο Μπελογιάννης είναι νεκρός.
Δε θυσίασε τίποτα από την τιμή και την ελπίδα μας για ένα αύριο φωτεινό.
Χαμογελούσε …
Ποτέ δε θα μπορέσουμε να μετρήσουμε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους όπως εκείνος, όπως ο Περί, η Ζιώγα … Είναι πάρα πολλοί, ξαναγεννιούνται συνεχώς …
Η δύναμη τους είναι μεταδοτική. Βαδίζουν μπρος στο μέλλον …
Όλα μπορούν να ξεχαστούν, όχι η δική τους εμπιστοσύνη στη ζωή …»
Πηγή: Φυσάει αδιαφορία, κοινωνικοπολιτικά θέματα
