Φωνάζει ἡ γυναῖκα γιά τόν ἄνδρα της ὅτι δέν πηγαίνει στήν Ἐκκλησία, φωνάζει ὁ ἕνας, ὁ ἄλλος.
Κάτσε ἀδερφέ.
Μήν τοῦ βγάζεις τήν ψυχή!
Πήγαινε ἐσύ καί ἄναψέ του κεράκι.
Τήν ὥρα πού βγαίνουν τά Ἅγια μνημόνευσέ τον, στά “Σά ἐκ τῶν σῶν” ἐπίσης!
Πές “Χριστέ μου, ἐσύ πού εἶσαι τό φῶς του κόσμου, φώτισέ τον!
Ἐσύ μπορεῖς!” Κι ὅ,τι θέλουμε νά λέμε στούς ἄλλους πού εἶναι δυσκολεμένοι καί δέν τό ἀντέχουν, ἄς τό λέμε στό Θεό μας.
Μέ πίστη, μέ πόνο, μέ δάκρυα, μέ ἀγρυπνία, μέ νηστεία.
Καί κεῖ βγαίνει καλό ἀποτέλεσμα.
Τόν φωτίζει ὁ Κύριος.
Μήν ξεχνᾶμε ὅτι ὁ ἄλλος ἔχει ἐλευθερία καί αὐτεξούσιον, δῶρο τοῦ Θεοῦ μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο, πάνω στό ὁποῖο σκοντάφτει καί ὁ ἴδιος ὁ Πλάστης.
Καί ὁ ἴδιος ὁ Πλάστης σκοντάφτει πάνω στό δῶρο Του.
Οὔτε τό ἀνακαλεῖ τό δῶρο Του, εἶναι ἀμεταμέλητα τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Καί τότε φωτίζει ὁ Χϱιστός στήν κατάλληλη τήν ὥρα.
+ π. Ἀνανίας Κουστένης.
Πηγή: Το μέγα Γεροντικόν
