Ήταν οι εποχές που τις φτάσαμε άκρα…
Αλλά τις φτάσαμε…
Οι εποχές που η μόρφωση δεν ήταν πολυτέλεια, αλλά ανάγκη!
Ακόμα ηχούν στ΄ αυτιά μας τα λόγια των γονιών μας:
Να μάθετε γράμματα, να μη γίνετε σαν κι εμάς!…
Και μεγαλώσαμε, και μάθαμε γράμματα, και σπουδάσαμε, και φύγαμε από τα χωριά μας…
Και η γης μας ορφάνεψε…
Οι πλαγιές γέμισαν αστιβίδες, τα χωριά μας φαντάσματα του χθες…
Και να σμίξουμε σήμερα, φοβάμαι πως δεν θα γνωριζόμαστε μεταξύ μας…
Γεράσαμε, αλλάξαμε, παραξενέψαμε…
Μα το μυαλό έμεινε εκεί…
Γιατί έχει πολλά να θυμάται, γιατί έζησε πολλά στις ρούγες και στα καλντερίμια του χωριού…
Και πάντα στο μυαλό στριφογυρίζουν τα λόγια του Ελύτη:
Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
χαϊμαλί τρελό σαγόνι πεισματάρικο.
Παντελονάκι αέρινο,
στήθος του βράχου κρίνο του νερού.
Μορτάκι του άσπρου σύννεφου!
Ζ. Κ.
