Της Ζαχαρούλα Βαλαβάνη*
Δεν φεύγεις για την ανάγκη σου να ξεφύγεις από την πραγματικότητα που έφτιαξες, φεύγεις για την ανάγκη σου να εξερευνήσεις τις πολλαπλές πιθανότητες πραγματικοτήτων.
Όταν στέκεσαι σαν ένας περίεργος παρατηρητής σε ένα φαινόμενο που σε κρατά δέσμιο των αισθήσεών σου οφείλεις να φεύγεις. Οφείλεις σε αυτό το πέρασμα που λέγεται ζωή κάτι να προσφέρεις. Η ανάγκη της προσφοράς είναι ένα ορμέμφυτο χαρακτηριστικό του ανθρώπου και όταν για την ανάγκη της επιβίωσης κλειδώνεσαι σε έναν μικρόκοσμο γεννιέται στην ψυχή σου θλίψη. Η θλίψη σε εγκλωβίζει σαν έρωτας στα χέρια ενός νάρκισσου. Σε καθιστά ανήμπορο ακόλουθο, ζωντανό-νεκρό που αναζητά σωτήρες. Πιόνι στα χέρια αχόρταγων μηχανών.
Η θλίψη δε σε αφήνει να δεις στον καθρέφτη παρά μόνο τη σκιά σου και τα πρόσωπα που έχτισαν άλλοι για σένα. Να μη μιλάς για επανάσταση που κατεβαίνει στους δρόμους και λιθοβολεί τους φταίχτες. Την πέτρα να την ρίξεις πάνω σου. Να σε φυτρώσει στην γη και να σε μετατρέψει σε σπόρο. Και από τον σπόρο, μετά να έχεις το σθένος να σε ποτίζεις καθημερινά μέχρι να ανθίσεις και να ομορφύνεις τον κόσμο απ’ το άρωμά σου. Έτσι επαναστατεί η φύση. Μην ξεχνάς πως είσαι μέρος της.
Οφείλεις στην φύση σου να φεύγεις. Να στέκεσαι περίεργο, αθώο παιδί μέσα στην αφοβιά σου. Να μην αφήσεις να πεθάνει το παιδί. Το νεκρό του σώμα είναι αυτό που κάποιοι βάφτισαν «ενήλικας». Μην σκοντάψεις στο φέρετρο της ενηλικίωσης.
Να χεις για όπλο σου το θάρρος, την φύση για σύμμαχο σου, την ψυχή σου για οικογένεια και αρωγό τον σκοπό σου.
Να φεύγεις.
Να φεύγεις και να τολμάς.
Να μη συμβιβάζεσαι με ημίμετρα και άνοστους ανθρώπους.
Να έχεις δίπλα σου εκείνους που θαυμάζεις, εκείνους που βλέπεις πως ατρόμητα πορεύονται χτίζοντας έναν δικό τους δρόμο. Να χαίρεσαι για την χαρά τους.
Η επιτυχία των ανθρώπων γύρω σου να μην σου ξυπνά φθόνο. Η επιτυχία των ανθρώπων γύρω σου σηματοδοτεί πως είσαι ακόμα πιο κοντά στην δική σου επιτυχία. Όταν καταφέρεις και αποκολληθείς από τα σωστά και λάθη που σου έχει πλασάρει περίτεχνα η άγνοια και η απληστία της κοινωνίας θα νιώσεις το φράγμα του ήχου να σπάει, να σε πλημμυρίζει ένα φώς ανεκδιήγητο να χωρέσει το οποιοδήποτε μικροαστικό συναίσθημα.
Σε εκείνο το κομβικό σημείο είναι που ξεκινά η απελευθέρωσή σου. Η συνειδητοποίηση του δικού σου δρόμου προς την αυτογνωσία. Ο άνθρωπος που παραμένει δέσμιος στην ανάγκη ενός σωτήρα χαραμίζει εν αγνοία του το δώρο της ζωής. Να μάθεις να φεύγεις χωρίς σωτήρες. Να φεύγεις και να θυμάσαι πως όλα μπορούν να σου ανήκουν μα τίποτα δεν χαρίζεται.
* Η Ζαχαρούλα Βαλαβάνη είναι Ηθοποιός
