Κείμενο – φωτογραφίες: Γεώργιος Χουστουλάκης
Το ΙΧ μου σταμάτησε λίγα μέτρα πριν το χωράφι μου στον Αμύγδαλο Γαλιάς, που είχα πάει για να καθαρίσω τα αγριγιάδια από τις ελιές μου. Ο λόγος που σταμάτησα, ότι ήταν αδύνατο να συνεχίσει το αυτοκίνητο να προχωρήσει παραπάνω στον εκεί αγροτόδρομο!
Έτσι το άφησα στην άκρη το αυτοκίνητο, άνοιξα τη πόρτα να κατέβω εγώ , καθώς και τα δυο σκυλιά μου!
Για μια στιγμή έχασα τον ένα σκύλο από τα μάθια μου, γιατί ο βλοημένος πήγε και μπήκε στο χαντάκι αυτό στη μέση μέση του δρόμου, που ήταν τόσο βαθύ το ρυακοφάωμα περίπου μισό μέτρο σε μήκος τριάντα μέτρων!
Όλος ο σκύλος χώθηκε κυριολεκτικά στο χαντάκι, το οποίο φυσικά ήταν βαθύτερο κι απ’ αυτόν!
Ο σκύλος μου με κοιτάζει κατά τι γελαστός γελαστός μέσα στο χαντάκι, και καμάρωνε σαν να είχε κάνει κάποιο κατόρθωμα, που χώθηκε εκεί μέσα!
Έτσι όμως όπως με κοίταζε, ήταν σα να μου έλεγε:
«Να χαίρεσαι τσοι πρόεδρους και τσοι δημάρχους ούλους…
οι δρόμοι που εσάξανε, αξίζουν δέκα πούλους…»
