Ο Νίκος Καζαντζάκης στο έργο του «Αναφορά στον Γκρέκο» σημειώνει τη βία που χρησιμοποιούσε κατά κόρο ο δάσκαλος της πρώτης τάξης Πατερόπουλος.
Αναφέρεται στην κλασική φράση της εποχής – παραγγελιά του πατέρα προς το δάσκαλο: «Το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου, δάσκαλε…δέρνε το, δέρνε το, ωσότου να γίνει άνθρωπος».
Φράση που φανερώνει τη σκληρότητα της εποχής, μια σκληρότητα αντικατοπτρισμό των κοινωνικών συνθηκών που επικρατούσαν τότε στην Κρήτη, αλλά και στην κρητική οικογένεια.
«Και μας έδερνε αλύπητα. Και περιμέναμε όλοι, δάσκαλος και μαθητές πότε, με το πολύ το ξύλο, θα γίνουμε άνθρωποι».
Στη συνέχεια όμως ο Καζαντζάκης, αν και αρχικά χαρακτηρίζει «βάρβαρη» τη μέθοδο του πρώτου του δασκάλου, αναφέρει ότι «…βλογώ την άγια βίτσα του Πατερόπουλου. Αυτή μας έμαθε πως ο πόνος είναι ο πιο μεγάλος οδηγός στον ανήφορο που φέρνει από το ζώο στον άνθρωπο».
(Βλ. Νίκου Καζαντζάκη, Αναφορά στον Γρέκο, Εκδόσεις Καζαντζάκη, Αθήνα 2007 σελ. 54)
