Βλέποντας ασάλευτη τη θάλασσα στην κάψα της ημέρας να σε καλεί κοντά της, ήσυχη, ατάραχη, κι ας είσαι στον Κομμό, που σπάνια τη βλέπεις έτσι, ε, δεν μπορείς να μη βουτήξεις…
Στα καταγάλανα και πεντακάθαρα νερά της, να σβήσεις την κάψα που δίνει στο κορμί σου ο καυτός Μεσαρίτικος ήλιος…
Μα πως πάλι να μην της πεις ένα καλό λόγο, μια μαντινάδα για να την ευχαριστήσεις:
«Μόνο λουλούδι γή πουλί, μπορεί να σου σιμώσει…
στα κάλλη και την ομορφιά, που η φύση σου ‘χει δώσει…»
Τι άλλο να γράψεις για το Νότιο Κρητικό πέλαγος αυτή την ώρα…
Μόνο που το βλέπεις δροσίζεσαι!
(Υ.Γ.: Αυτά βέβαια, πριν πάρει φόρα το μελτέμι και την αναταράξει, γιατί τότε, μόνο τη βλέπεις και δεν την αγγίζεις…)
