Ρεπορτάζ-επιμέλεια: Ευαγγελία Καρεκλάκη
Κάμερα-μοντάζ: Κώστας Δημάκης
Στην αγκαλιά των Αστερουσίων και του Θεού… Αυτό νιώθει κανείς στη διαδρομή προς τη Μονή Κουδουμά, την αρχαιότερη Μονή της νότιας Κρήτης. Πέτρα και χώμα, ουρανός και θάλασσα. Πόση ομορφιά χωρά μια τόσο μικρή γωνίτσα γης. Ομορφιά άγρια, ατόφια, ασκητική… 25 χιλιόμετρα χωματόδρομος, 25 χιλιόμετρα εξομολόγησης, παραδοχής και υπόκλισης μπροστά στο μεγαλείο της φύσης.
Φθάσαμε σχεδόν μεσημεράκι στη Μονή και παρά το γεγονός ότι δεν μας περίμεναν, οι άνθρωποι του μοναστηριού μάς υποδέχθηκαν με εγκαρδιότητα. Μάς προσκάλεσαν στο τραπέζι τους, γευματίσαμε μαζί τους πεντανόστιμες αγκινάρες με κουκιά, από τα χεράκια της κυρίας Ειρήνης, της μαγείρισσας, ήπιαμε καφέ, χαϊδολογήσαμε τη «Θεσσαλονίκη», τη γατομάνα, ξετρελαθήκαμε με τα νεογέννητα της, μιλήσαμε για την ιστορία της Μονής και συζητήσαμε, μέρες που είναι, περί πνευματικότητας αλλά και για τον εγωισμό, το μεγάλο θηρίο που παλεύει μέσα του ο άνθρωπος.
«Μάθε να σπας και ας χάνεις το δίκιο σου» προτρέπει ο ιερομόναχος Ιλαρίων-και εκπληκτικός αγιογράφος της Μονής-ο οποίος παραδέχεται ότι η πάλη είναι διαρκής και καθημερινή, ακόμα και για τον ίδιο. Όπως λέει, ο μοναχισμός δεν είναι ατραξιόν και πνευματικότητα δεν είναι ο χαμηλός φωτισμός και τα κεριά. Και μπορεί να λένε για την καλογερική ότι είναι βαριά, για τον Ιλαρίωνα όμως η καλογερική είναι αναμφίβολα μια όμορφη ζωή. Και ας είναι δύσκολη η πρόσβαση στη Μονή, και ας μην έχει ρεύμα, νερό ή ίντερνετ. Και μόνο το …ψιθύρισμα του Θεού, αρκεί και περισσεύει.
Πηγή: cretalive.gr
