Γράφει η Εύα Kαπελλάκη – Κοντού*
Μήπως κοιμάμαι τώρα; Αύριο, άμα ξυπνήσω, ή θα νομίζω πως ξύπνησα, τι θα πω για τούτη τη μέρα;
Το πάντα επίκαιρο θεατρικό έργο του Σαμουέλ Μπέκετ: «Περιμένοντας τον Γκοντό», μάς θυμίζει σκέψεις δικές μας, ρητορικά ερωτήματα – αμέτρητα δικά μας- που ψιθυρίζουμε σαν είμαστε μονάχοι μας με τον φόβο μήπως ακούσομε τι ακριβώς λέμε και αναρωτηθούμε τι κάνουμε και τότε αρχίζει το πραγματικό δράμα μας!
Σαν βρεθούμε με τους ανώτερους πνευματικά ανθρώπους, δηλαδή του συναφιού μας.. γιατί ουέ αν πιστέψουμε ότι ανήκουμε στην κατώτερη πνευματικά, τάξη… τότε θέτομε ένα και μόνο ερώτημα στον εαυτό μας:
Ν’ αυτοκτονήσουμε ή όχι;
Ενώ αν πιστέψουμε και το πιστεύουμε δίχως περιστροφές και προσχήματα, ότι ανήκουμε πνευματικά σε ανώτερη τάξη εκείνη των διανοούμενων άρα έχουμε την ευκαιρία να περιμένουμε τον δικό μας «Γκοντό», δηλαδή το δικό μας ανώτερο «Ον» εκφράζοντας την φιλοσοφική θεωρία του παραλόγου
(absurdism), η οποία κηρύσσει, ότι η ζωή είναι άσκοπη και χωρίς νόημα.
Τρεις είναι οι πιθανές αντιδράσεις σε αυτή την κατάσταση, σύμφωνα με την
ανωτέρω φιλοσοφία: η αυτοκτονία, η πίστη σε μια ανώτερη δύναμη ή η
αποδοχή του κόσμου, όπως είναι. Πάντα σύμφωνα με τη διδαχή του υπέροχου έργου!
Κι εμείς ως ανώτερα εκπαιδευμένα όντα σε μια υλιστική κοινωνία καμουφλαρισμένη στα πολλά «πρέπει της» περιφρονούμε την αυτοκτονία, μερικοί εξ ημών πιστεύουμε στο ανώτερο «Ον», την υπέρτατη δύναμη του Σύμπαντος, την αδιόρατη δυνατή μεταφυσική δύναμη, τις περισσότερες φορές χωρίς να ξέρουμε το «γιατί» και φυσικά η πλειοψηφία αποδέχεται ασυζητητί την καθεστηκυία κατάσταση της παγκόσμιας κοινωνίας καίτοι ζοφερή, δίχως πολλές σκέψεις και φιλοσοφικές υπαρξιακές αναζητήσεις!
Εξ άλλου μάταια ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης!!!
Ναι, μέσα σ’ αυτή την απέραντη σύγχυση, ένα είναι ξεκάθαρο: Περιμένουμε να έρθει ‘ο Γκοντό…
Εμείς άραγε τι περιμένουμε; Τον δικό μας «Μεσσία»; Το «Ον» που πλάσαμε σκεπτόμενοι το δικό μας ιδανικό δηλαδή καταπώς μας συμφέρει, για να κρατούμε γερά τα γκέμια να μην τραβήξουμε ίσα προς το γκρεμό;!
Το έργο αυτό είναι επίκαιρο κάθε στιγμή, φιλοσοφημένο με δυνατότητες ερμηνείας πολλαπλές, ανάλογα με τις εποχές…
Αύριο, άμα ξυπνήσω, ή θα νομίζω πως ξύπνησα, τι θα πω για τούτη τη μέρα; Ότι εγώ κι ο φίλος μου ο Εστραγκόν καθόμασταν σε τούτο το μέρος, μέχρι να νυχτώσει, και περιμέναμε τον Γκοντό;
Ας διατυπώσουμε λοιπόν ως εν συναίσθηση, τη δική μας προσωπική εξατομικευμένη απορία και ίσως να βρούμε τον δικό μας «Γκοντό» να μας περιμένει, ή το δικό μας Θεό στο βαθύτερο Εγώ μας!
Η κ. Εύα Kαπελλάκη – Κοντού είναι Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “«Federico II’”.
