Τα παιδικά μου χρόνια
τα έζησα σε ένα αρχοντικό
δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο.
Όμως, στην Κατοχή,
η οικογένειά μου καταστράφηκε.
Το εργοστάσιο του πατέρα μου,
το πιλοποιείο,
το κατέσχεσαν οι Γερμανοί
και ξήλωσαν τα μηχανήματα.
Μετά ήρθαν οι Ιταλοί
κι έβαλαν μέσα τα άλογά τους..
Έπρεπε να ζήσω την οικογένειά μου.
Παράλληλα με τις σπουδές μου
έπαιζα στα καμπαρέ
από τις εννιά μέχρι τις έξι το πρωί.
Η μητέρα μου, που τη λάτρευα,
έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε.
Έξι ετών άρχισα να παίζω
δειλά – δειλά σ’ εκείνο το πιάνο.
Όταν της ανακοίνωσα
ότι ήθελα να γίνω μουσικός,
γούρλωσε τα μάτια της και μου είπε:
”Ευχή και κατάρα
να μη γίνεις ποτέ μουζικάντης.”
Έπρεπε να γίνω επιστήμονας.
Η μητέρα μου, που έφυγε
στα 39 της από εγκεφαλικό,
ήταν ένα συγκλονιστικό πλάσμα.
Έφτιαχνε κουλούρια για να
γιορτάσουμε το άριστα στη Φυσική –
σπούδαζα χημικός στο Πανεπιστήμιο.
Δεν σπούδασα Μουσική,
και αυτοδίδακτος ων, κατάφερα
να διευθύνω τις μεγαλύτερες
ορχήστρες του κόσμου και να παίξω
με τους μεγαλύτερους σολίστ.
Υπήρξα επιστήμονας στην τέχνη μου
και καλλιτέχνης στην επιστήμη μου.
Γιατί όντας, από το 1952,
διδάκτωρ των Επιστημών από το
μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο στη Χημεία,
είχα όλο τον επιστημονικό κόσμο
να πιστεύει και να ακούει
αυτά τα οποία έλεγα.
Από την άλλη,
οι ξένοι δε χρειάζεται να σε ρωτήσουν
από πού πήρες το δίπλωμα.
Όταν διηύθυνα μία από τις τέσσερις
μεγαλύτερες Ορχήστρες του κόσμου
στη Σοβιετία,
την άλλη μέρα οι εφημερίδες
έγραφαν ύμνους για τον τρόπο
με τον οποίο χειριζόμουν τα θέματα.
Το να μπορώ να σηκώνω τα χέρια
και να διευθύνω,
είναι γιατί μέσα στο d.n.a μου
υπάρχει προφανώς η ευχέρεια
να θεωρώ τη μουσική, γλώσσα μου.
Εργάζομαι διαρκώς, δεν αφήνομαι.
Δεν είναι το πιάνο που με κρατάει
αλλά το μυαλό.
Καθημερινά διασκευάζω
τα παλιά μου κομμάτια σε τζαζ
και γράφω καινούργια.
Τη μέρα που θα πάψω να παράγω,
θα πεθάνω.
Μίμης Πλέσσας
Σήμερα έφυγε από τη ζωή.
……………………………………………………………..
Πηγές:
Εφημερίδα Καθημερινή
Απόσπασμα από συνέντευξη
στην Γιώτα Συκκά.
Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Γιάννη Ζουμπουλάκη.
Περιοδικό
ART & ART MAGAZINE
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Νίκο Αμοργιανό.
Πηγή: Πρόσωπα
