Το “e-mesara.gr” τιμώντας τη μνήμη του Μακαριστού Μεσαρίτη Ιερέα Μιχαήλ Αγγελιδάκη με καταγωγή από το Λαγολιό του Δήμου Φαιστού, ετοίμασε ένα μικρό αφιέρωμα με μαρτυρίες από το πέρασμά του από τη Μεσαρά!
Να έχουμε την ευχή του…
Μαρτυρία 1η:
Ο αείμνηστο π. Μιχάλη ήταν πνευματικό ανάστημα του Αγίου Αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου, στα χρόνια που ήταν Μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας.
Τον είχε διορίσει στα Χουστουλιανά, γενέτειρα της παπαδιάς του και τόπο κατοικίας του.
Τον ακούσαμε κάποτε συγκλονισμένο να διηγείται μια ζωντανή φανέρωση της Παναγίας, που είχε συμβεί αρχές της δεκαετίας του 1970, στην Παναγία την Καλυβιανή.
Ήταν η μεγάλη Αυγουστιάτικη αγρυπνία.
Χιλιάδες οι πιστοί.
Κοινωνούσε ο Μακαρίτης ο παπά – Μιχάλης τελευταίος μέσα στην εκκλησία.
Είχαν απομείνει οι τελευταίοι επτά.
Ανάμεσά σ΄ αυτούς και η μητέρα της Μοναχής Διονυσίας.
Ξαφνικά μια γαλήνη απλώθηκε στο Ναό.
Δυνάμωσε το φως των κανδηλιών και εξαφανίστηκε το ηλεκτρικό φως.
Μια γαλάζια ακτινοβολία απλώθηκε στο χώρο.
Ο πολυέλαιος άρχισε να κινείται κυκλικά.
Είδαν την Παναγία να κατεβαίνει σαν με αόρατο ασανσέρ από τον τρούλο.
Στάθηκε πάνω από ο Άγιο Ποτήριο, παρακολουθώντας τη Θεία Κοινωνία και του τελευταίου πιστού.
– Δεν περιγράφεται το μεγαλείο και η γλυκύτητά της, έλεγε ο μακαρίτης.
H Παναγία τους χαμογέλασε και μπήκε στο ιερό, από τη νότια πλευρά.
Εκεί δεν είδαν πια τίποτα. Όλα επανήλθαν στη φυσιολογική τους κατάσταση.
Μαρτυρία 2η:
Τον αείμνηστο γέροντά του Αρχιεπίσκοπο Τιμόθεο τον θεωρούσε Άγιο.
Όταν έφυγε το 1974 λόγω σπουδών για Θεσσαλονίκη, δυσκολεύτηκε να αναφέρει το σχέδιό του στο γέροντά του Μητροπολίτη Τιμόθεο, για να μην τον στενοχωρήσει.
Με έκπληξη τον άκουσε όμως τον ίδιο να του λέει, όταν κάποτε τον εξομολογούσε:
-Θέλεις να φύγεις; Έτσι δεν είναι;
-Πώς το ξέρετε; απάντησε ο παπά – Μιχάλης.
-Είδα σημείο, είπε ο Μητροπολίτης Τιμόθεος. Είναι όμως θέλημα Θεού, δεν μπορώ να το εμποδίσω.
Στη Θεσσαλονίκη αρχικά, πήγε μόνος του.
Έπειτα μετέφερε και την οικογένειά του.
Τα παιδιά του στην εφηβεία βρέθηκαν σε άγνωστο περιβάλλον, μακριά από την Κρητική ατμόσφαιρα και κουλτούρα.
Δυσκολεύτηκαν πολύ.
Σκέφτηκαν την επάνοδό τους στην Κρήτη.
Τους στήριξε όμως πολύ, ένα Κισσαμίτης Κρητικός Δεσπότης, ο μακαριστός Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Διονύσιος.
Σίγα – σιγά προσαρμόστηκαν.
Ο παπα Μιχάλης μεγαλούργησε εφημεριακά στη Σίνδο.
Έγινε η ψυχή της Ενορίας.
Το σημείο αναφοράς όλων.
Πάντα όμως νοσταλγούσε την Κρήτη και το γέροντά του Τιμόθεο.
Ερχόταν και τον έβλεπε και τον εξομολογούσε, στην Αγία Φωτεινή, στο Ηράκλειο. Μετά το οσιακό τέλος του Τιμοθέου, έλεγε ο παπά – Μιχάλης: Τώρα ένας μεγάλος Άγιος που όχι μόνο απλώς με γνώρισε και με αγάπησε, αλλά είναι και πατέρας μου (πνευματικός) παρεδρεύει δίπλα στο Χριστό. Αυτό είναι ασφάλεια για μένα και την οικογένειά μου και την ενορία μου. Την τελευταία μου στιγμή πιστεύω να με περιμένει και να μου παρασταθεί.
Έλεγε ότι ο Τιμόθεος τον έμαθε να λειτουργεί και να εξομολογεί.
Του έλεγε: Στην εξομολόγηση πολλή αγάπη στους ανθρώπους και πολύ μίσος στην αμαρτία. Μην αποδεχτείς ποτέ αμαρτία, γιατί θα καείς.
Στις προγάμιες σχέσεις απαγόρευε ο Τιμόθεος, ακόμα και το αντίδωρο.
Πού λόγος για Θεία Κοινωνία;
Αυτό το εφάρμοσε ο παπά – Μιχάλης τα πρώτα χρόνια και στη Θεσσαλονίκη..
Και στη Θεσσαλονίκη τα πρώτα χρόνια, ο νέος του Δεσπότης ο Διονύσιος του έλεγε γελώντας: «Αφού το είπε παπα – Μιχάλη ο Τιμόθεος, συνέχισέ το. Καλό είναι. Είναι μέτρο να μην επαναπαύονται οι άνθρωποι στην αμαρτία… Τι είμαστε εμείς μπροστά στον Τιμόθεο…»
