Της Ζαμπίας Λαζανάκη*
Δε θυμάμαι να έχω φοβηθεί τόσο πολύ στη ζωή μου.
Μιλάω με συναδέλφους και νιώθουν το ίδιο.
Σαν να πέρασε αεροπλάνο δίπλα από το νηπιαγωγείο και πήρε όλο το αίμα από το σώμα μας.
“Κάτω από τα τραπέζια παιδιά γρήγορα …και τώρα τρένο για την αυλή της εκκλησίας”.
Λες και να είχαμε κάνει εκατοντάδες ασκήσεις σεισμού…ακόμα δεν πιστεύω με πόση ετοιμότητα αντέδρασαν τα παιδιά, με πόση υπευθυνότητα τα μικρά μας πεντάχρονα, μα και τα δεκάχρονα και τα επτάχρονα και όλα τα παιδιά του Νομού Ηρακλείου που δυστυχώς ήρθε η ώρα να κάνουν πράξη όλες τις ασκήσεις σεισμού που τόσα χρόνια πραγματοποιούνε.
Η σκέψη μας είναι σε αυτούς τους δασκάλους που προσπαθούσαν να κάνουν το ίδιο και έπεφταν πέτρες και σοβάδες πάνω τους και πάνω στα παιδιά τους.
Στους δασκάλους που τώρα βλέπουν τα σχολεία τους κατεστραμμένα.
Θέλω να τους μεταφέρω όλο το νοιάξιμο που έχουμε εισπράξει από φίλους και συναδέλφους από όλη την Ελλάδα.
Μα η τραγικότητα της κατάστασης συνεχίζεται.
Να κρατήσουμε λέει τα παιδιά καθηλωμένα στα σπίτια τους να ισορροπούν ανάμεσα σε μετασεισμούς και τηλεδιασκέψεις; Η ασφάλεια των παιδιών άραγε υπάρχει στις αξιολογήσεις τους;
Ποια μάθηση και ποιο βίωμα σχολικής ζωής μπορεί να αντικαταστήσει την ευθύνη που έχουμε για την ασφάλεια τους ;
Για του λόγου το αληθές ένα 5,4 μας είπε καλημέρα σήμερα.
Πάντα έλεγαν ότι ο Σύλλογος Διδασκόντων του κάθε σχολείου έχει μεγάλη δύναμη.
Κι εμείς σαν Σύλλογος Διδασκόντων αποφασίσαμε για λόγους ασφαλείας σωματικής και ψυχολογικής μαθητών και εκπαιδευτικών να απέχουμε από την τηλεκπαιδευση και να αφήσουμε να παιδιά να βγουν στα πάρκα και στις αυλές.
Καλή δύναμη σε όλους μας!
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
