Στα θεμέλια του συστήματος του Αθλητισμού, συντελείται αυτόν τον καιρό μια μικρή επανάσταση από το υφυπουργείο Αθλητισμού και, μολονότι οι δονήσεις από τις σφοδρές εσωτερικές αντιδράσεις γίνονται αισθητές, η ίδια η μεταρρύθμιση περνάει σχετικώς απαρατήρητη και δεν θα έπρεπε. Η επανάσταση συνίσταται σε τρεις αλλαγές, χάρη στις οποίες ανοίγει ο δρόμος για τη γενική ανανέωση των αθλητικών ομοσπονδιών.
Πρώτον, καταρτίζονται επίσημα μητρώα αθλητών και σωματείων. Όσο και αν ακούγεται απίστευτο, μέχρι τώρα δεν υπήρχε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ουσιαστικά, δηλαδή, δεν υπήρχε εκλογικός κατάλογος: δεν γνώριζε κανείς τι ήσαν οι εκλέκτορες των προέδρων των ομοσπονδιών και τι αντιπροσώπευε ο καθένας.
Δεύτερον, εφαρμόζονται πλέον αντικειμενικά κριτήρια για τη χρηματοδότηση των ομοσπονδιών. Τέλος στο προσωπικό παιχνίδι του υπουργού με τους παράγοντες και η συναλλαγή ψήφων για χρηματοδότηση. Τα στοιχεία αυτά συλλέγονται τώρα και καταγράφονται από τις υπηρεσίες του υπουργείου, ώστε, όταν έλθει η ώρα, ένας αλγόριθμος στο ειδικό πρόγραμμα του κομπιούτερ να δώσει το ποσό που αναλογεί σε κάθε ομοσπονδία με βάση την επίδοσή της. Οχι μόνον αξιολόγηση, δηλαδή, αλλά και τεχνοφασισμός! Οι προοδευτικοί πρέπει να φρίττουν με τον Αυγενάκη!
Εκείνοι, όμως, που φρίττουν με τον Αυγενάκη είναι όσοι διοικητικοί είχαν συνηθίσει την ισοβιότητα και τα πλεονεκτήματα που τους εξασφάλιζε και οι οποίοι τώρα ξεβολεύονται, επειδή επιτέλους κάποιος ανοίγει το παράθυρο να μπει φρέσκος αέρας. Διότι, εκεί όπου παρατηρούνται οι σφοδρότερες αντιδράσεις στη μεταρρύθμιση είναι στην τρίτη αλλαγή: τον περιορισμό των προεδρικών θητειών στις ομοσπονδίες.
Μέχρι τώρα δεν ίσχυε περιορισμός θητειών, με αποτέλεσμα οι πρόεδροι να είναι ισόβιοι (ασφαλώς, λόγω της πάνδημης αναγνώρισης της προσφοράς τους στο άθλημα…). Όμως η ισοβιότητα, δηλαδή η απουσία ανανέωσης, σε κάθε οργανισμό δημιουργεί νοσηρότητα. Εφεξής, λοιπόν, τίθεται όριο τριών προεδρικών θητειών, συν δύο διοικητικών, για τον καθένα· και οι εκλογές θα τελεσθούν μετά το τέλος των Ολυμπιακών του Τόκιο, ώστε να μην μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι πατώσαμε επειδή ο Αθλητισμός είχε χάσει την πεφωτισμένη, ισόβια ηγεσία της.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι ισόβιοι πρόεδροι έχουν ξεσηκωθεί, διότι χάνουν την ευκαιρία να προσφέρουν ακόμη περισσότερο (έχουν αυτοί προσφορά όχι για δύο, αλλά για τρεις ή περισσότερες ζωές…), όπως επίσης χάνουν και τις δυνατότητες που αποκτούν με τη θέση. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε αρμόδιος υπουργός τα τελευταία 17 χρόνια ξεκινούσε με τη δεδηλωμένη πρόθεση να καταργήσει την ισοβιότητα και όλοι τελικά έκαναν πίσω.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο kathimerini.gr
Μια μικρή επανάσταση επιτελείται από το υφυπουργείο Αθλητισμού αυτό τον καιρό…
