Κείμενο – Εικόνα: Νίκος Ψιλάκης (+ 2024)
Πριν από κάμποσα χρόνια, Φλεβάρης μήνας σαν και τώρα. Με τον καλό μου φίλο Γιάννη Φρ. είχαμε πάει αποβραδίς στο πανηγύρι της Αρκουδιώτισσας στο Ακρωτήρι, της Παναγιάς που την βάφτισαν έτσι όχι για να τη χλευάσουν αλλά για να θυμούνται πως κάποτε λατρευόταν στο ίδιο σπήλαιο η Άρτεμις Άρκτος (οι ιεροί τόποι παραμένουν ιεροί όσα χρόνια κι αν περάσουν). Νύχτωνε πια, ανηφορίζαμε και ξαφνικά είδαμε μπροστά μας τη σκηνή που εξέφραζε όσο τίποτ’ άλλο τον συμβολισμό της ημέρας: Μια νεαρή μητέρα κρατούσε από το χέρι το παιδί της, αντιστεκόταν κι αυτή στο άγριο φύσημα του βοριά… Σαν άλλη Μεγάλη Μητέρα και τούτη, σαν άλλη Άρτεμις Άρκτος! Αργότερα έγραψα το παρακάτω σύντομο κείμενο που το θυμήθηκα τώρα καθώς ακούω το ανελέητο σφύριγμα του φλεβαριάτικου ανέμου:
ΜΙΑ ΜΑΝΑ Μ’ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ…
Είχε βραδιάσει για τα καλά. Χειμώνας καιρός, ο αέρας λυσσομανούσε, λύγιζε τα δέντρα. Ο ουρανός πιο βαρύς κι από μολύβι. Φοβέριζαν οι πέτρινοι όγκοι καθώς έχαναν το χρώμα τους και γίνονταν μαύρες σκιές. Μόνο η γραμμή του ορίζοντα είχε ακόμη λίγο φως.
Νύχτωνε πια στο Ακρωτήρι των Χανίων.
Παραμονή μιας από τις μεγάλες γιορτές του χειμώνα. Βαδίζαμε βιαστικά στα βουνίσια μονοπάτια, φοβούμασταν μην αρχίσει να βρέχει. Φοβούμασταν και το κρύο σκοτάδι που κι αυτό ερχόταν ακάθεκτο.
…Και ξαφνικά εμφανίστηκε το θαύμα! Δυο οδοιπόροι.
Βιάζονταν κι εκείνοι.
Μια μάνα μ’ ένα παιδί.
Είναι κάποιες στιγμές που μοιάζουν με ποιήματα. Τις διαβάζεις, απολαμβάνεις τη μαγεία τους, χορταίνεις το φως που εκπέμπουν και προσπαθείς να μαντέψεις το βαθύτερο μήνυμά του. Με λίγα λόγια: να χωρέσεις τη μαγεία τη ζωής στο νου και στην καρδιά σου.
Μια μάνα αναμαλλιασμένη, παραδομένη στο φύσημα του ανέμου. Κι’ ένα παιδί παραδομένο στη γονική προστασία. Στην αγάπη της μάνας.
Δυο ψυχές καταργούν τη μονόχνοτη αγριάδα ενός αδυσώπητου χειμώνα.
Και την ερημιά του τοπίου.
Μια μάνα μ’ ένα παιδί.
