Κάθε Χριστούγεννα μαζευόμασταν ολόγυρα στην αναμμένη παραστία, μοσχομύριζε ο τόπος από τα καλούδια και τα χριστόψωμα κι άρχιζε η γιαγιά να διηγείται την ιστορία του Χριστού.
Μιλούσε πάντα για κάποιαν ελιά που είχε φυτρώσει δίπλα στο σπήλαιο, ιστορούσε κι άφηνε τα φτερά της παιδικής μας φαντασίας ν’ ανοίξουν για να πετάξουμε στους ανοιχτούς ορίζοντες της πλάσης και να δούμε το θαύμα.
Κάπως έτσι γνώριζαν κάποτε οι άνθρωποι τον κόσμο.
Μάθαιναν ν’ αφουγκράζονται τις σιωπές, ν’ ακούνε τη φωνή της πέτρας και το τραγούδι των άστρων, να διαβάζουν τους ψιθύρους της θάλασσας και τις μολπές των πουλιών.
Ιστορία και παράδοση γίνονταν ένα για να μυήσουν τις μελλούμενες γενιές στα θαύματα ενός μεγάλου πολιτισμού που ήξερε να συνταιριάζει το φυσικό με το υπερκόσμιο, να βάζει τάξη στην αταξία, να ερμηνεύει τ’ ανερμηνευτικά.
Κάπως έτσι ακούσαμε κι εμείς την ιστορία του Χριστού, όχι σαν απόμακρο περιστατικό που συνέβη κάποτε σε κάποια άλλη γη, αλλά σαν θαύμα που γινόταν δίπλα μας.
Η ελιά της φάτνης δεν είναι απλά ένα εφεύρημα του παραμυθιού.
Είναι η ιστορία του πολιτισμού μας, μαζί κι η ιστορία του κόσμου.
Είναι το δέντρο που θυσιάζεται για να ξαναγεννηθεί, είναι η θυσία και η δικαίωση, είναι ο ύμνος στη ζωή που δεν τελειώνει ποτέ.
Είναι, τελικά, το πανάρχαιο ιερό δέντρο που μετουσιώνεται σε σύμβολο της αθανασίας!
Την όμορφη παράδοση της χριστουγεννιάτικης ελιάς διάλεξε φέτος η οικογένεια Νίκου Ψιλάκη για να σας πει τις πιο χριστουγεννιάτικες ευχές.
Σαν την ελιά να θάλλετε πάντα. Να έχετε τα χρόνια και την ευλογία του λιόδεντρου.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
(Η παράδοση δημοσιεύτηκε στο βιβλίο μας «Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη – Έθιμα στον κύκλο του χρόνου» και στην ιστοσελίδα του ΚΑΡΜΑΝΟΡΑ).
Μπορείτε να διαβάσετε εδώ
