Γράφει η Μαρία Μαυρουδή*
Το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί τον δικό μου προβληματισμό σχετικά με το άρθρο σας: «Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους και οι γονείς» «Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους και οι γονείς»
Διαβάζοντάς το διαπίστωσα πόσες αλήθειες κρύβει.
Θα το σχολιάσω από τη μεριά του γονέα που έχει παιδί στο δημοτικό και στο παιδικό σταθμό αντίστοιχα, και όχι ως εκπαιδευτικός που καθημερινά έχει να αντιμετωπίσει το λιγότερο 20 μαθητές μέσα στο τμήμα, με διαφορετικές μαθησιακές ανάγκες, διαφορετικά βιώματα, διαφορετικούς τρόπους ανατροφής κτλ τους οποίους χωρίς όπλο επιβολής πρέπει να τους πειθαρχήσει για να τους οδηγήσει στη γνώση. Αλήθεια έχουμε σκεφτεί εμείς ως γονείς πως αν δεν βοηθήσουμε τον εκπαιδευτικό δεν μπορεί και ο ίδιος να βοηθήσει τα παιδιά μας;
Αντί να είμαστε σύμμαχοι καταφέρνουμε στο τέλος να γίνουμε εχθροί και το θύμα να είναι το ίδιο το παιδί;
Μερικές φορές, (τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης τόσο της οικονομικής όσο και των αξιών που επικρατεί όλο και περισσότερες φορές) αν και παραδεχόμαστε ότι οι ίδιοι έχουμε κάνει αρκετά λάθη στο τρόπο ανατροφής των παιδιών μας, είτε λόγω εγωισμού, είτε επειδή μας βολεύει εναποθέτουμε τις ευθύνες στον εκπαιδευτικό ο οποίος βέβαια για όλα όσα συμβαίνουν στο καμάρι μας φταίει.
Είναι ο φταίχτης που φωνάζει για να πειθαρχήσει τους μαθητές και τους δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα κ πρέπει να επέμβει ο διευθυντής ή κάποιο ανώτερο στέλεχος για να απομακρύνει το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό από το σχολείο ο οποίος είναι επικίνδυνος για τα παιδιά. Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση που ο εκπαιδευτικός δεν φωνάζει, δεν τιμωρεί, δεν επιβάλλεται με τον άγριο τρόπο, δουλεύει και αυτό φαίνεται από την πρόοδο των παιδιών, αλλά δυστυχώς ούτε αυτόν τον εκπαιδευτικό θέλουμε γιατί τα παιδιά του παίρνουν τον αέρα άρα κι αυτός είναι ακατάλληλος.
Δεν κατηγορώ τον τρόπο που ως γονείς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.
Ο καθένας επιλέγει τον τρόπο που θεωρεί ότι είναι ο καλύτερος!
Δεν τον κατακρίνω.
Δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές η υπερπροστατευτικότητα και η μεγάλη ιδέα που έχει η μαμά κουκουβάγια για το παιδί της δεν το βοηθά, αντίθετα το καταστρέφει και μαζί χάνεται και η αθωότητα των παιδικών χρόνων.
Δεν γίνεται να μας αρέσουν όλοι οι εκπαιδευτικοί άλλωστε κ εμείς δεν αρέσουμε σε όλους. Δεν είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί τέλειοι άλλωστε ποια είναι τα κριτήρια της τελειότητας; Αντί για να τους κατηγορούμε από εδώ κ από κει ας προσπαθήσουμε να συνεργαστούμε μαζί τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θεωρώ ότι είναι η πιο σωστή λύση αφού οι δύο πλευρές έχουν μοναδικό στόχο το καλό του παιδιού.
* Η Μαρία Μαυρουδή είναι δασκάλα στο 2ο Δ. Σ. Μοιρών.
