Της Μαρίας Μελεσσανάκη
Απόγευμα στην παραλία των Ματάλων.
Περιμένοντας υπομονετικά στο ντουζ να ξεπλύνουμε την άμμο από πάνω μας παρατηρούμε μια πινακίδα που απαγορεύει την χρήση αφρόλουτρου ή σαμπουάν στο παραθαλάσσιο ντουζ για ευνόητους οικολογικούς λόγους.
Όλοι υπάκουαν στην απαγόρευση.
Όλοι εκτός….
Παρατηρώντας καλύτερα ανακαλύπτω πως έρχεται προς εμάς μυρωδιά γνωστού σαμπουάν από τα μαλλιά μια κατάξανθης τουρίστριας η οποία λουζόταν σα να μην είχε δει την απαγορευτική πινακίδα, απολαμβάνοντας το μπάνιο της σα να ήταν σπίτι της.
“Excuse me madam, but you should not use this shampoo for your hair here. As you can read is forbidden”, της είπα, η αλήθεια είναι με λίγο αυστηρό βλέμμα.
Με κοίταξε σα να μην καταλάβαινε τι της λέω…
Ο κύριος που τη συνόδευε της εξήγησε πως διαμαρτύρομαι για το σαμπουάν που χρησιμοποιεί παροτρύνοντας την να σταματήσει να το κάνει.
Και τότε συνέβη το απίστευτο…
Γύρισε προς το μέρος μου και με ύφος παρεξηγημένου ανθρώπου που κάποιος προσέβαλε άδικα μου είπε: «Αυτή είναι η μοναδική παρανομία που επιτελείται στη χώρα σου; Μου κάνεις παρατήρηση λες κι εσείς οι Έλληνες υπακούτε στους Νόμους και σας πειράζει αν εμείς παρανομήσουμε σε κάτι μικρό όπως αυτό;»
Δεν απάντησα εγώ…
Την άφησα στους υπόλοιπους τουρίστες που ήταν μάρτυρες στη σκηνή να της απαντήσουν όπως έπρεπε.
Και καθώς απομακρυνόμουν άκουσα κάποιον να της λέει: «Η παρανομία δεν έχει εθνικότητα…»
