Κείμενο – Φωτογραφία: Μανώλης Κανακαράκης*
Αυτά είναι τα περήφανα γηρατειά και οι περήφανοι άνθρωποι.
Είναι από το Πετροκεφάλι.
Γεννήθηκαν το 1915 περίπου δούλεψαν στα οχυρά του Μεταξά στην κατασκευή μετά πολέμησαν τους Ιταλούς μέχρι στην Αλβανία το Αργυρόκαστρο έφθασαν.
Την κατοχή τους έπαιρναν οι Γερμανοί σε αγκαρία στο αεροδρόμιο στο Τυμπάκι και στο Κεφάλι.
Μετά την κατοχή έπρεπε να γίνει ανοικοδόμηση της Ελλάδας, αλλά πώς;
Όπως μπορούσε ο καθένας…
Το καλοκαίρι έβαζαν κήπους και το χειμώνα μάζευαν ελιές μια μια με το χέρι στο κρύο και στη παγωνιά.
Μερικοί δούλευαν στην φάμπρικα, όπως αυτοί στην φωτογραφία!
Γεμάτη η κόφα ελιές να τις κουβαλούν 500 με 600 μέτρα περίπου 70 κιλά βάρος και να τρέχει ο κατσίγαρος στην πλάτη.
Τα ρούχα τα φορούσαν τα ίδια κάθε μέρα, γιατί δεν είχαν άλλα να βάλουν.
Για αυτούς τους ανθρώπους μπορείς να γράφεις τόσα πολλά, που θέλει ώρες!
Να είναι καλά εκεί που είναι τώρα και εμείς δεν τους ξεχνάμε.
Στην φωτογραφία όπως την βλέπουμε από αριστερά όρθιοι ο πατέρας μου Κανακαράκης Μιχάλης και Μακράκης Νικήτας κρατάνε τα χέρια τους αυτός που κρατά το κάρτο είναι ο Σπυριδάκης Νικόλαος και ο άλλος που κρατά το ασκί είναι ο Σταματάκης Μιχάλης.
Έτσι μεγάλωσαν τα παιδιά τους.
Ο Θεός να τους συχωρέσει!
* Ο Μανώλης Κανακαράκης είναι τέως Κοινοτάρχης Πετροκεφαλίου
