Η Μαρία Μελεσσανάκη, Διευθύντρια στο Δημοτικό Σχολείο Πύργου Αστερουσίων, , μετά από είκοσι δύο χρόνια στην εκπαίδευση, περιγράφει μια νέα σχολική καθημερινότητα, εν μέσω πανδημίας, στην οποία οι εκπαιδευτικοί δεν ανησυχούν μόνο για το διδακτικό τους έργο ή για την ασφάλεια των μαθητών τους, αλλά και των ίδιων. «Η καθημερινότητά μας έχει αλλάξει. Διδακτική και κοινωνική. Η σχολική πραγματικότητα απαιτεί επιμόρφωση, που, όμως, γίνεται μόνο εξ αποστάσεως. Απαιτεί καλές σχέσεις ανάμεσα στους διδάσκοντες, οι οποίες δύσκολα αναπτύσσονται, πλέον, αφού ο συγχρωτισμός σε κλειστούς χώρους απαγορεύεται. Οι ομαδικές δράσεις, οι σχολικές γιορτές, οι σχολικές εκδρομές, είναι οι μεγάλοι απόντες. Η ελληνική εκπαίδευση μεταβάλλεται. Και η προσαρμοστικότητα, βασική δεξιότητα του ανθρώπινου είδους, μας καλεί να βρούμε τις ισορροπίες μας. Για το καλό το δικό μας και των παιδιών μας» αναφέρει η ίδια.
Όμως, πώς είναι μια μέρα στο σχολείο, με την μάσκα μόνιμο αξεσουάρ, όπως η κασετίνα, και την κοινωνική απόσταση να βάζουν νέους κανόνες στην επικοινωνία; Μια τέτοια μέρα περιγράφει η ίδια: «Μπαίνουμε στο σχολείο με τους μαθητές του τμήματος της Πρόωρης υποδοχής. Φαίνονται ανέμελοι… Όμως, η μάσκα στα παιδικά πρόσωπα είναι θέαμα που δεν συνηθίζεται. Δυο κορίτσια της Α’ τάξης ζωγραφίζουν την οικογένειά τους και βάζουν μάσκα μέχρι και στο σκυλάκι!».
Η μέρα προχωρά. Οι γονείς συνοδεύουν τα παιδιά τους ως την είσοδο της αυλής, τα παραδίδουν στο δάσκαλο της τάξης και αποχωρούν. «Η αυλή είναι χωρισμένη σε μικρά «οικοπεδάκια», με διακριτές χρωματιστές γραμμές και το όνομα κάθε τάξης στο κέντρο. Τα παιδιά αντί να αφήσουν την τσάντα στο πλάι και να ξεκινήσουν το τρέξιμο, όπως συνήθιζαν παλιά, περιορίζονται στο «οικόπεδο» της τάξης τους, εφευρίσκοντας αυτοσχέδια παιχνίδια που παίζονται από μακριά. Το ίδιο γίνεται και σε όλα τα διαλείμματα» λέει η κ. Μελεσσανάκη.
Η πρωινή προσευχή γίνεται ανά τμήμα. «Κυρία, μου λέει μια μέρα ένας μαθητής της Ε τάξης, μου έλειψε μια προσευχή, όπως εκείνες τις παλιές που κάναμε όλοι μαζί στην αυλή. Στο τέλος της, μας ρωτούσατε τι κάνουν τα μωρά μου σήμερα; και όλοι μαζί απαντούσαμε με μια φωνή: καλάααααα!. Μου ήρθε να τον αγκαλιάσω και να του πω πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά ο κανονισμός βροντοφώναζε όχι αγκαλιές και φιλιά» αφηγείται η ίδια. Και καταλήγει: «Το μάθημα στην τάξη είναι ακόμη πιο δύσκολο για όλους. Ο διπλανός μαθητής δεν είναι πια και τόσο διπλανός. Μεγαλύτερη ησυχία από τη μια, κρυμμένα χαμόγελα και μοναχικές σκέψεις από την άλλη».
Πηγή: ert.gr – Νεκταρία Μανουσουδάκη
