Κείμενο – Φωτογραφία: Μανώλης Δασκαλάκης
Πέρασαν δέκα χρόνια που μας άφησε
Ο παππούς μου, ο παπά Μανόλης Δασκαλάκης ήρθε από τις Στάβιες Μονοφατσίου, παντρεύτηκε τη γιαγιά μου Σταυρωτή Ζερβάκη και εγκαταστάθηκε στο Ασήμι. Έκαμε μια ωραία οικογένεια αλλά ήταν πατέρας όλων των πιστών – και όχι μόνο – της περιοχής μας.
Μπροστάρης σε όλα για το Ασήμι.
Δε δεχόταν να υπάρχει πρόβλημα στο χωριό και να μη μπει μπροστά.
Ήταν το χρέος του.
Σε κάθε σπίτι, σε κάθε δομή, σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα.
Μισό αιώνα παπάς στο Ασήμι και οι αρμηνιές του μεγάλωσαν εκατοντάδες κόσμο που κουβαλά τις αξίες του γέρο.
Άλλωστε σε κάθε λειτουργία ο λόγος του ήταν ανακουφιστικός και βοηθητικός.
Παλικάρι σε όλα ακόμα και στην αρρώστια που τον κέρδισε στο τέλος. «Οι άντρες δεν κωλώνουνε μρε αφού έχουμε μπέτη.
Γροικάς άντρα;
-Ναι παππού»
Έρχεται κόσμος και με πιάνει να μου μιλήσει για το γέρο, για την αρωγή σε προβλήματα που έδωσε για τα οποία δε μιλούσε ποτέ.
Ακόμα και τώρα σε περιοχές μακριά από το χωριό μας με ρωτούν αν έχω συγγένεια με τον παπά Μανολη.
Ακούω να κατηγορούν τους ιερείς, την εκκλησία μα εγώ την έχω συνδέσει με τον παππού μου και γνωρίζω τι πρέπει να είναι ένας παπάς.
Όλοι στην περιοχή του Κόφινα γνωρίζουν.
Αιωνία σου η μνήμη
