Της Έφης Μιχελάκη
Σε χαλεπούς καιρούς που η Χώρα κλαίει πάνω απ’ τ’ αποκαΐδια της,
μέρες του επικίνδυνου χαλασμού και των επιστολικών ψήφων – που μοναδικό σκοπό έχουν να σώσουνε κάποιοι τα τομάρια τους –
το Ασήμι αποχαιρετά τη Μαρία του Χατζομιχάλη..
Μια γυναίκα αεικίνητη, τίμια, αυθόρμητη , πασιχαρούμενη, μιά πασόρα γυναίκα !
Μαζί της αποχαιρετώ τα γυμνασιακά μου χρόνια, τις αυλές με τις βουκαμβίλιες και τα βασιλικά στα παρτέρια .
Τις Κυριακάδες με τις οικογενειακές συνάξεις πάνω απ’ το τεψί ν’ αχνίζει ακόμη απ’ το φούρνο του Κρουσταλοδημήτρη ,
και τα χαρούμενα σούσουρα από τσι αποσπερίδες στι γειτονιές του χωργιού μου..
Ήτονε η πιο μεγάλη απ’ την αδερφοσύνη ,
κι έζησε για να πάρει το καημό κηδεύοντας τ’ αγαπημένα της αδέρφια απ’ τη διαλεχτή σπιθιά του Χατζομιχάλη…
Όποιον αγαπούσε του το δειχνε, μ’ ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλι κι ένα λόγο προτροπής!
Η Μαρία πάει να συναντήσει σήμερο το κασάπη το Βασίλη το ταίρι τζη τ’ αγαπημένο με μιάν αιώνια εσμιγιά…
Καλοστραθιά σου Μαρία, χαριλίνα γυναίκα!!
