Του Αντώνη Κουκλινού
Έχω παίξει με πολλούς οργανοπαίχτες και έχω κάμει και συνεργασίες με σημαντικούς καλλιτέχνες.
Σήμερα θα μιλήσω για το Θανάση το Παχάκη.
Έχω να γράψω πάρα πολλά για αυτό τον άθρωπο, γιατί ζήσαμε πολλά σε γλέντια μαζί και η παρέα του μου έχει μείνει αξέχαστη.
Ο Θανάσης με καταγωγή από τις Μάκρες Μεσαράς, ήτονε κάτοικος Ηρακλείου όταν γνωριστήκαμε, παντρεμένος με δυό κοπέλια.
Αρχές του 1980 ήρθα στο Ηράκλειο και ερχότανε ο Θανάσης συχνά για πρόβες στο σπίτι που είχα νοικιάσει στη Θέρισο.
Παρόλο που τον ήξερα γιατί ξεκίνησε σα λαουτιέρης και παίζανε με το ξάδερφό μου το Κανάκη το Κουκλινό σε πολλά γλέντια μαζί.
Αργότερα το γύρισε στη λύρα και συνέχισε σά λυράρης πλέον να παίζει στα γλέντια.
Σαν άνθρωπος έξω καρδιά, η παρέα μαζί του ήταν κάθε φορά υπέροχη.
Με το Θανάση δεν μπορούσες να μη γελάς και να μη διασκεδάζεις όλη τη νύχτα, σάμε να σκολάσει το γλέντι.
Παίξαμε μαζί και εκτός Κρήτης πολλές φορές.
Ήμουνα στη Κω ένα διάστημα με το Νίκο Ραπτάκη και το Γιώργη Στρατιδάκη.
Κάναμε πρόγραμμα με δυό λυράρηδες στο κέντρο του Τουλαντά στο Ψαλίδι που παίζαμε και χρειάστηκε ο Στρατιδάκης μετά από λίγο διάστημα να φύγει, για να παίξει στην Αθήνα.
Τότε λοιπόν κάλεσα το Θανάση να έρθει στη Κω για να βγάλουμε τη Καλοκαιρινή σεζόν στο κέντρο ‘’Βοτσαλάκια’’ στο Μαρμάρι, μαζί με το Νικόλα το Ραπτάκη.
Ήρθε ο Παχάκης με μνιά δίκυκλη Μπεμβέ δυομισάρα και κατεβαίνει απου το καράβι Άρχοντας… όταν τον είδε ο Στραταρίδας (Στέλιος Αλυσσανδράκης) ο χορευτής, που ήτονε ήδη στη Κω εκουζουλάθηκε.
Αλωνίζαμε το νησί απ’ άκρη σ’ άκρη και οι φίλοι που τον γνώρισαν εκείνη τη περίοδο νομίζω, έχουνε τσι καλύτερες αναμνήσεις από το Θανάση.
Δε θα ξεχάσω όταν ήρθε στη Κώ ο Γιώργης ο Κουμιώτης να παίξει μαζί με το Καβαλαράκη το Στέλιο που τους καλέσαμε στο σπίτι που μέναμε, να τους κάνουμε το τραπέζι.
Αυτή η παρέα δεν υπάρχει… τα γέλια που έκαμα δε θα τα ξεχάσω ποτές μου… και κάθε μέρα στο Πλάτανο που εσμίγαμε στη Κω για καφέ, το τι γινότανε με τα ανέκδοτα του Γιώργη του Κουμιώτη δε περιγράφεται… εμαζευότανε ούλος ο κόσμος από τη πλατεία στο τραπέζι μας και κρατούσανε τσι κοιλιές από τα γέλια.
Παίξαμε μαζί αργότερα και στη Νίσυρο με το Θανάση και θυμούμαι να σηκώνεται κάθε μέρα να ψαρεύγει καθώς και σε άλλα Νησιά όπως, Σύρο, Πάρο, Νάξο, Σαντορίνη.
Επίσης με το Παχάκη παίξαμε και στη Κάλυμνο και θα μου μείνει αξέχαστο κάθε μέρα, που ανάβαμε κάρβουνα στο σπίτι, να ψήνουμε ψάργια και χταπόδια.
Συνεργαστήκαμε παρέα και με τον αδερφό μου το Μανιό και αυτή η συνεργασία ήταν πραγματικά η κάθε βραδιά στο γλέντι, αποθέωση.
Ο Θανάσης με τον αδερφό μου το Μανιό άμα θελα τσοι γροικάς να κουβεδιάζουνε, δε σου πομένανε σκώθια απου το γέλιο πραγματικά.
Θυμούμε Χειμερινή σεζόν στο κέντρο ‘’Αστέρια’’ στο Κερμεντέ στη Κω με το Θανάση από τις καλύτερες συνεργασίες που έχω να θυμούμαι μαζί ντου.
Στη Κρήτη παίξαμε σε πάρα πολλά γλέντια και αυτό που έχω να πω είναι πως ένοιωθα ότι έκανα παρέα με ένα σύγχρονο Ζορμπά.
Ήταν ο άθρωπος έξω καρδιά πραγματικά πάντα με το γέλιο και το καλαμπούρι… άθρωπος που όσοι τον θυμούνται και παίξανε μαζί ντου, είτε σα λαουτιέρης η και σα λυράρης, μόνο καλά λόγια θα έχουν να λένε.
Έχω να μοιραστώ κάτι που γνωρίζω από τον ίδιο το Θανάση.
Ειχε πάει στα Σκούρβουλα στου Γιώργη του Στρατηδάκη του λυράρη το σπίτι και κάνανε παρέα.
Κάποια στιγμή κρατούσανε τα ποτήρια να κάμουνε στσ’ υγεία με το Στρατηδάκη και πομένει ο Γιώργης από ανακοπή στο τόπο που λέμε.
Είχε πάθει μεγάλο σοκ από τότε ο Θανάσης και μου το είχε πεί αρκετές φορές… κάποια μέρα μαθαίνω πως έφυγε κι ο Θανάσης ο Παχάκης, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με το ποτήρι στο χέρι σε παρέα.
Νεότατοι έφυγαν και οι δυό τους για τον άλλο κόσμο δυστυχώς.
Στη γνωριμία μου με το Παχάκη γνώρισα τα παιδία του, Χρήστο και Μαρία, με την Άννα τη γυναίκα του και έχω να λέω τα καλύτερα.
Χρέος μου να γράψω δυό λόγια για έναν άθρωπο, ένα μερακλή και ένα καλλιτέχνη που διασκέδαζε τον κόσμο και είχενε παντού καλούς φίλους…!
Δυστυχώς δεν πρόλαβε να αφήσει δισκογραφία πίσω του, για να γνωρίζουν και οι νεότεροι πχοιός ήταν ο Θανάσης ο Παχάκης.
άφησε όμως στο ”πόδι” ένα απο τα παιδιά του που παίζει λαούτο και το θεωρώ σημαντικό.
Υ.Γ η φωτογραφία είναι από τη συνεργασία μας στη Κω, στο κέντρο ‘’Αστέρια’’.
